Hebben we alles, zijn de paspoorten ingepakt, zou het anker het wel houden, staat het anker licht aan…….?
Eindelijk, het is zo ver, we gaan straks met het vliegtuig
naar mijn ouders. We vliegen met Insel Air en Ronald komt ons zo ophalen met de
boot van de kustwacht. Hij zal ons bij de luchthaven afzetten. We hebben er
onwijs veel zin in maar vinden het toch ook wel moeilijk om ons huisje achter
te laten op een anker plek. Het verhaal van de Batjar die aan de “wandel” ging
en bijna op de rotsen was gelopen terwijl Marjolein en Stephan uiteten waren,
zat nog in ons geheugen.
Gelukkig houdt Ronald een oogje in het zeil en hebben
Angelique en Sipko (medevertrekkers en eigenaren van de boot Hagar) de sleutel
voor als er iets is. Zij liggen hier ook in de baai en zullen tijdens onze
afwezigheid op onze boot passen.
Eigenlijk kunnen we dus gewoon lekker gaan genieten en dat
gaan we ook doen.
We checken in en ik schrijf bij de gate nog even een laatste what’s app aan mijn ouders. Zij staan ons straks op te wachten in Santo Domingo, de hoofdstad van de Dominicaanse Republiek. De vlucht is maar een uurtje maar wij zullen nog 4 uur met de auto naar El Choco waar hun huis staat, moeten rijden…..
Ik heb mijn ouders nog vorig jaar gezien. Mijn moeder is in
november 2013 naar Nederland gekomen en mijn vader in februari 2014. Wij zijn
echter voor het laatst in 2009 in de Dominicaanse Republiek geweest. Hoewel het
6 jaar geleden is kunnen de jongens zich nog wel het een en ander herinneren van
het huis, de duikschool en het dorpje Sosua!
Bij de incheck balie zien we een mede passagier haar tas helemaal intapen. Oei, dat hadden wij ook beter kunnen doen. We hebben zelfs geen sloten op de twee tassen. Normaal reizen we altijd met koffers dus we hebben daar helemaal niet over nagedacht. Ik vraag aan haar of ze de rol met tape hier of de luchthaven heeft gekocht maar de rol had ze zelf mee genomen.
Maar als we wilden mochten we het wel gebruiken van haar.
Nou dat was super lief van haar en terwijl Eric de eerste tas flink begon in te
wikkelen met tape bedankte ik haar nogmaals. Zij maakte meteen van deze
situatie gebruik en vroeg me of wij maar twee tassen mee hadden als bagage. Ja,
inderdaad, wij zouden maar 10 dagen op vakantie gaan en hadden aan twee tassen
genoeg.
Nu vroeg ze ons of wij misschien een koffer van haar in
wilde checken. Zij had er namelijk 5 en anders zou ze zoveel bij moeten
betalen.
Ehhhhh dat was nou niet echt de bedoeling…… Wij vertelden
haar dat we dat een te groot risico vonden en dat we haar echt heel dankbaar
waren dat we haar tape mochten gebruiken maar dat we toch echt alleen onze
eigen tassen in zouden checken.
Na een paar minuten gaf ze het op en wenste ons vriendelijk
een goede vakantie toe.
Thomas hoopte dat ze niet in de buurt zou zitten want hij
voelde zich een beetje bezwaard dat wij de koffer niet mee wilde nemen.
Maar hij had pech, ze zat twee rijen achter ons. Gelukkig
zat het toestel niet vol en mocht ze naar een plek ergens in het midden van het
vliegtuig zodat Thomas weer opgelucht kon ademen.Tijdens het taxiën zien we de mensen bij Sun Set Beach staan, waar wij een paar dagen geleden ook stonden (zie vorig verslag). Ik hoop voor diegene die op het strand pal achter het vliegtuig staan dat ze zich goed vast houden. Wij zitten namelijk in een
MD-80 en de motoren zitten aan de achterkant van de romp en
niet in het midden zoals bij veel vliegtuigen.
Eric zit bij het raam en filmt tijdens het opstijgen. Wij
zitten aan de goede kant want we zien de baai waar onze boot ligt. Met nog een
laatste blik op Volonté laat ik me in mijn stoel vallen. We kunnen nu niet meer
terug.
Santo Domingo, here we come…..
Na een uurtje landen we op Las Americas, de internationale luchthaven van Santo Domingo. De rijen vallen mee voor de douane alleen duurt het best lang voordat we onze tassen hebben. Nadat we de tassen hadden en door de douane waren gegaan stonden mijn ouders ons op te wachten. De jongens doken in hun armen en lieten mijn moeder niet meer los totdat we bij de auto waren.
Hier hadden we ook zo naar toe geleefd deze reis. Eindelijk
waren we er, alleen dan niet met de boot.
De eerste paar dagen hebben we het lekker rustig aan gedaan. Lekker op het terras gezeten, geborreld bij het zwembad en natuurlijk gebubbeld in de jacuzzi. Ook hebben we Thomas en Jesper, die volgende maand jarig is, hun verjaardagen gevierd. Bij alle cadeaus zat ook een bon om te gaan karten. Zo dat is nog eens een gaaf cadeau. Thomas had het thuis er al steeds over om een keer te gaan karten in Hippolytushoef. Vrijdag de 13de zijn we naar de kartbaan gegaan en de jongens konden zich lekker 3 uur lang uitleven in diverse karts.
In de straat waar mijn ouders wonen is er een zipline. Dat
zijn diverse kabelbanen waarvan je met behulp een harnas met een lijn naar
beneden glijdt. Eric en Jesper wilden dat wel gaan doen dus wij op zondag naar
Monkey Mountain. Thomas en ik vonden de kabelbanen een beetje te hoog en bleven
lekker in het restaurant bij mijn ouders
Toen we thuis kwamen had Thomas toch wel een beetje spijt dat hij niet was gaan ziplinen. Hij had het toch ook wel willen doen nadat hij de verhalen van zijn vader en zijn broer had gehoord.
Helaas wilde Eric niet nog een keer dus bood ik aan om de
volgende dag met hem te gaan. Helaas heb ik last van hoogtevrees dus zat ik er
niet echt op te wachten zoals jullie begrijpen. Ik kwam dus met nog een
voorstel…… nog een keer karten.
Hij heeft mij zeer in spanning laten zitten maar uit
eindelijk koos hij voor het karten. Zo, daar kom ik even goed vanaf!!!!
De volgende dag zijn we dus nog een keer naar de kart baan
gegaan en hadden de mannen weer de grootste pret op de baan.
De dagen vliegen voorbij als je plezier hebt en zo ook onze vliegvakantie. Op 19 maart zaten we weer vier uur in de auto en brachten mijn ouders ons naar het vliegveld. Afscheid nemen is nooit leuk en het zal nu weer een tijdje duren voordat we ze weer zullen zien.
Pa, ma, we hebben het super bij jullie gehad. Bedankt voor alles!!!
Op de luchthaven van St. Maarten stond Ronald ons weer op
te wachten. Onze boot lag, dank zij ons Rocna anker, nog steeds op hetzelfde
plekje. Iedereen nogmaals bedankt die een oogje in het zeil hebben gehouden.
Hoewel we nog steeds vakantie hebben, hadden we toch wel
een klein beetje last van een vakantie kater. We moesten toch weer even wennen
na een ruime week op het vaste land te hebben geleefd.
Wat ik nog wil schrijven is het volgende:
Op dag drie van onze vakantie las ik een verschrikkelijk
bericht in de telegraaf over een 26 jarige jongen, Laurens, die in Puerto Rico
was overreden door een auto tijdens het skate boarden en was overleden. Hij was
aan het reizen met zijn vrienden per boot.
Ik zei nog tegen Eric: ‘Hé, wij kennen ook een vertrekkers
boot met een Laurens maar hij zou toch naar Curacao gaan, het zal toch niet…….’
We zijn toen gaan googlen en helaas werd ons vermoeden
juist.
Laurens van de boot Wildevaart was overleden in Puerto Rico.
Het is zo onwerkelijk als je het leest in de krant. We zijn de Wildevaart met
Frederiek, Paul en Laurens aan boord, tegen gekomen in Mindelo en in Bequia.
Daar hebben we nog met ze geborreld en op het strand gebarbecued. We kunnen het
nog steeds niet bevatten.
Inmiddels is Laurens in Nederland en zal donderdag gecremeerd worden.
Wij wensen zijn familie, Frederiek, Paul en vrienden heel
veel sterke met dit grote verlies.
