Mohammedia en Casablanca

Het uitklaren van Rabat duurde net zo lang als het inklaren. Heel raar want we bleven in het land en zouden naar Mohammedia varen. Maar toch weer die papieren rompslomp…….

Om 14.00 konden we samen met de Batjar dan eindelijk vertrekken. We moesten wachten op een pilotboot want die zou ons buiten begeleiden.


Er stonden golven. Hoge golven en we hadden mazzel dat de haven nog open was. Bij golven van 2 meter of hoger sluit de haven. Hier zijn wat foto’s van onze boot tijdens het uitvaren van de haven, gemaakt door Batjar die voor ons vaarde.

Na een paar uur lekker zeilen kwamen we aan in Mohammedia. De politie, douane en marechaussee kwamen aan boord en vulden, naar mijn idee, alle drie dezelfde formulieren in. Ook namen ze onze paspoort en meetbrief in. Eric en Stephan vertrouwden het niet en liepen mee om te kijken waar ze onze officiële documenten zouden bewaren. De volgende morgen konden we zo om 10.00 uur gestempeld en wel afhalen.

Heel raar idee om in een haven te liggen terwijl je paspoort, die je volgens mij nooit af mag geven, in een kluisje in een kantoor ligt……

Maar goed de volgende ochtend hadden we onze paspoorten weer en mochten we de haven af én we kregen een pas voor 3 dagen waarmee je de haven weer op kwam.

Een dag later zijn we met z’n allen met de trein naar Casablanca gereden. Een medina, een koffiehuis en een moskee bezocht. Casablanca is een aparte stad. Het leek wel of je elke 5 min. een andere stad binnen liep. Van schoon naar vies, van mooie woningen naar krotten en ga zo maar door.

De moskee Hassan II, was erg indrukwekkend. Dit is de grootste moskee van heel Europa. De minaret is 300 meter hoog. We konden op bepaalde tijden en tegen een flinke entree prijs, de moskee van binnen bezichtigen.

Eigenlijk best hypocriet want tijdens een bezichtiging is het geen probleem dat de vrouw in het gedeelte is waar de mannen bidden maar tijdens het gebed zelf is alles gescheiden!!!

Op zondag 12 oktober wilden we naar Lanzarote varen. Eric z’n moeder zou 21 oktober aankomen op Fuerteventura. De reis van Mohammedia naar Lanzarote zou al 4 dagen zijn dus zouden we op net tijd op Fuerteventura aankomen.

Helaas werkte het weer niet echt mee. Bij vertrek zouden we hoge golven en wind tegen hebben. Later in de nacht en de volgende dag zou het weer beter zijn maar die dinsdag zouden we 20 knopen wind tegen hebben en weer golven van 3 meter hoog. Geen leuk vooruitzicht dus…..

We besloten om toch te vertrekken omdat we op tijd wilden aankomen voor Eric z’n moeder. Ook de Batjar wilde vertrekken met bestemming Agadir.

Na één uur kregen we een oproep van Batjar. Zij zagen het niet meer zitten en zouden terug keren naar de haven van Mohammedia. Ze waren dat heen en weer geslinger behoorlijk zat.

Tja, wij zouden ook wel terug willen keren maar we zaten toch een beetje met een deadline.

Na 3 uur in een soort van wasmachine te hebben gezeten, 2 huilende kinderen en mijn officiële zeeziek melding vond Eric het ook wel welletjes…… Hij hakte de knoop door en besloot om ook terug te varen.

Hij belde meteen met de satelliet telefoon z’n moeder om te vertellen dat zij Arke maar moest vragen of ze nog een keer haar ticket om kon boeken omdat we waarschijnlijk niet op tijd in Fuerteventura zouden zijn.

Een derde boot die was uitgevaren, de Duitse ‘Poncho’ was verder uit de kust gaan varen en riep ons op via de marifoon toen zij op de kaartplotter zagen dat wij ook waren omgedraaid. Zij hadden ook wel last van hoge golven maar verder viel het wel mee. Zij zouden wel door varen naar Lanzarote. Een week later spraken we ze in Arrecife en hoorden we dat Tina heel erg zeeziek was geworden. Zij waren uiteindelijk op dag 3 uitgeweken naar Agadir.

Wij hadden dus ook de juiste beslissing gemaakt.

Het blijft toch moeilijk voor een vertrekker. Vertrek je wel of niet en als het tegen zit: ga je dan terug of niet…..

Vlakbij de haven werden wij nog een keer opgeroepen, dit keer was het Batjar. Of wij misschien bij hen aan boord wilden eten. Zij hadden spaghetti gemaakt. Dit kwam echt als een geschenk uit de hemel want ik was echt niet meer in de stemming om een avondmaaltijd op tafel te toveren.

Oh ja, de 3 instanties die een paar dagen geleden aan boord waren gekomen om ons in te klaren, kwamen ook nu weer aan boord en vulden keurig weer alle 3 dezelfde formulieren in en ook nu moesten we onze paspoorten afgeven. Omdat we best een pittige dag achter de rug hadden, kon het ons niet echt veel schelen wat ze met onze paspoorten en meetbrief zouden doen. Een dag later zouden we, als het goed was, alles toch weer terug krijgen……

We zijn nog 2 dagen in Mohammedia gebleven en uit eindelijk zag Eric toch nog een klein weergat. We zouden weinig wind krijgen en veel moeten motoren maar dan zouden we toch nog op tijd in Fuerteventura aankomen.

Dus woensdag 15 oktober hebben we voor de 2^de keer de trossen los gegooid op weg naar Lanzarote. Dit keer met een lange oceaan deining en 5 knopen wind. Heel wat beter dan de vorige keer. Stephan, Marjolein en Salé bleven nog in Mohammedia. We moesten dus afscheid nemen.

De oversteek heeft 4 dagen geduurd voordat we Lanzarote in zicht hadden.