Gaan we Mindelo verlaten en laten we 2 vertrekkers achter die heel veel respect verdienen.....?

Het is 19 december, we willen eigenlijk over een paar uur de trossen los gooien.

Yep het is eindelijk zover, we staan op punt om de Atlantische Oceaan te oversteken!!!!
Maar we twijfelen wel...... Nu staat er goede wind maar over een paar dagen zal de wind zakken naar 5 knopen en dat zal zeker 4 dagen aanhouden. Bij 10 knopen vaart de Volonté pas echt lekker. Dus wat gaan we doen?
Vertrekken en zeker 4 dagen gaan dobberen met klapperende zeilen of toch maar wachten op de passaatwind?


Eerst dan maar het verhaal waarom we nog een week extra op Kaap Verdië zijn gebleven.

Twee weken geleden, op zondag 7 december waren we samen met Roelof en Aranka van de White Witch het stadje ingegaan en hadden bij de supermarkt alle inkopen gedaan voor de grote oversteek.  De boodschappen hadden een plekje gekregen, alle items stonden geregistreerd in de computer, de boot was schoon, weer zag er goed uit en ook mentaal waren we er helemaal klaar voor. Kortom we hadden er zin in. Woensdag 10 december wilden we namelijk samen met White Witch de haven verlaten en aan de oversteek beginnen waar ik zelf ooit van zei: ik vlieg de Atlantische oceaan wel over met de jongens :-). 

Echter op maandag 8 december kregen we van Ron en José (de Verleiding) die op de Canarische Eilanden liggen, een vreselijk bericht te horen.

Menno en Marielle, van Windoversea, hadden op 1 december de trossen los gegooid en waren onderweg naar Grenada. Na een week werden zij s'nachts verrast door hoge golven en zwaar weer. Ze waren door een breker (hoge golf) omgeslagen en ontmast. De nachtmerrie van elke zeiler……

Onze eerste gedachte was natuurlijk, we gaan ze helpen, gooien de trossen los en we varen naar ze toe.

Alleen lagen ze ongeveer 400 mijl van Mindelo vandaan. In ons geval zou dat betekenen dat we meer dan 3 dagen nodig zouden hebben om bij ze te komen en dat we tegen de wind en golven in moesten varen!!! 

Helaas was dat dus geen optie en konden we alleen maar wachten op de emailtjes van Ron, die ons goed informeerde en in gedachten bij hun zijn. 

Van Ron wisten we inmiddels, dat er een schip naar hen toe zou varen en de Windoversea zou bevoorraden met water, diesel en voedsel. Ze zouden verder op eigen kracht naar Mindelo varen.

Ik kan alleen maar zeggen: Wat een kanjers die twee, dat ze na alles wat ze mee hadden gemaakt, die nacht toch nog ervoor kozen om zelf door te varen naar Kaap Verdië.

Ondertussen waren op 9 december 2 andere Nederlandse vertrekkersboten in onze haven gearriveerd. Wildeman en Puff. De Puff was tegelijkertijd met Windoversea en Ojala vanuit La Gomera vertrokken. Zij waren wat meer naar het oosten gevaren. Na 7 dagen wisselvallig weer te hebben gehad (windstiltes afgewisseld door harde winden) waren zij zo klaar met zeilen dat zij, mede door de email die zij ook hadden ontvangen, hun koers richting Martinique hadden veranderd naar Mindelo.

Nu er meer Nederlandse boten in de haven lagen hadden Eric en ik het er over gehad om toch samen met de White Witch op te varen en naar de overkant te gaan. Het weer zag er goed uit en het idee om samen te varen op die immens grote oceaan gaf ons toch ook wel een geruststellend gevoel. Helemaal na wat Windoversea had meegemaakt!!!

Echter, het voelde niet goed om te vertrekken. Eric en ik hadden eigenlijk het zelfde gevoel en spraken dat die middag uit. We wilden er voor Menno en Marielle zijn. Ze omhelzen, luisteren naar hun verhalen en helpen waar nodig zou zijn.

Dus we besloten om die woensdag niet te vertrekken en zaten we aan de computer gekluisterd om mailtjes te ontvangen van Ron, die ons heel goed op de hoogte hield hoe het met Menno en Marielle ging.

Vrijdag 11 december in de ochtend kwam de Windoversea de haven binnen varen………………

Het weerzien was voor ons allemaal heel erg emotioneel. Wat waren wij blij dat Menno en Marielle, na voor hun (maar zeker ook voor ons) 4 lange dagen, veilig de haven van Mindelo hadden bereikt.

Het hele verhaal hebben zij op hun blog geschreven,(http://windoversea.blogspot.com/2014/12/safe-and-sound.html). Het is een ongelofelijk, onwerkelijk verhaal en eigenlijk met geen pen te beschrijven. 

Een belevenis waaruit blijkt dat, hoe goed je ook voorbereid bent, het weer en de golven je ten alle tijden kan verrassen en overvallen. 

Dit is de nachtmerrie van elke zeiler en deze 2 vertrekkers hebben het helaas echt meegemaakt.

Inmiddels is de Windoversea weer droog en bewoonbaar. Menno en Marielle slapen sinds een paar dagen niet meer in het bed van Thomas en Jesper maar in hun eigen bed.  

Ik hoop dat Menno en Marielle door kunnen gaan met hun droomreis en dat we samen een borrel kunnen nemen aan de overkant van de oceaan. Ze verdienen het!!!!

En aan wilskracht zal het zeker niet liggen. Wat zijn ze positief en wat een kracht stralen zij uit met z’n tweetjes.

Marielle drukt ons elke keer weer op het hart dat de oceaan ook heel mooi is.

Wat mij zeer ontroerde was de zin die zij op hun blog had geschreven:

...... op andere momenten zagen we de schoonheid weer zo duidelijk die de zee ook te bieden heeft en waarom we op reis zijn gegaan. Het liet ons realiseren dat onze droom niet met de mast van dek gespoeld is, maar nog steeds aanwezig is.

Dat je nog van de zee kunt houden terwijl diezelfde zee je, een paar dagen geleden, zulke angstige momenten heeft laten beleven...... ik heb echt bewondering voor ze.

Back to us....wat gaan wij nu doen.........?

Menno, Mariëlle, Stephan, Marjolein, Leon en Frieda

Na heel veel weerkaarten te hebben bekeken, hebben we toch maar besloten om vandaag niet te vertrekken.
We wachten liever op de passaatwind, die hopelijk over een week zal komen en ons naar de overkant brengt.
Gelukkig hoeven we dus nog geen afscheid te nemen van M&M.
Over een paar dagen gaan we met andere Nederlandse vertrekkers kerst vieren op Kaap Verdië.......
Hoe gaaf is dat?

HELE FIJNE KERSTDAGEN EN MAAK ER EEN SUPER 2015 VAN. WIJ GAAN DAT ZÉKER DOEN..........