We wilden namelijk met de stroom mee naar Den
Helder. Er stond weinig wind maar dat zou om 14.00 uur veranderen in windkracht
5.
Nadat we lekker hadden ontbeten en thee gedronken maakten we
ons gereed voor vertrek. Om half 9 wilden we de haven verlaten en dat lukte.
Willemijn vaarde met ons mee en kon zo rustig aan de bewegingen van de golven
wennen. Het was nog zo rustig qua wind dat we het rifje er uit wilden halen
maar we wisten dat het in de middag harder zou gaan waaien.
We hadden uitgerekend dat het ongeveer 7 uur zou duren om
naar Den Helder te varen. Rond 16.00 uur zouden we dus in de buurt van Den
Helder zijn. Om 16.30 uur zou een landingsvaartuig van de stichting KTL (Keep
Them Landing) ons tegemoet varen met familie en vrienden. Een half uurtje
speling vonden we prima.
Doordat we stroom mee hadden en dat de wind toch iets harder
was dan voorspeld zag het er naar uit dat we om 15. 00 uur al aan zouden komen
in Den Helder. Dat was dus niet de bedoeling!!!! Ik had immers tegen familie en
vrienden gezegd dat we om 17.00 uur aan zouden komen en landingsvaartuig zou
ons om 16.30 uur tegemoet varen.
Tja dan moesten we maar voor de dijk heen en weer gaan
varen. Helaas begon het ook nog te regen en kregen we een déjà vu. Een jaar
geleden vertrokken we namelijk ook met wind en regen uit de haven van Den Helder. Heel
frustrerend want zaterdag 11 juli was het prachtig zonnig en warm weer. Je zou
er bijna bijgelovig van worden.
Op de dijk hadden vrienden, die te vroeg in Den Helder waren, ons al langs de dijk gespot. Het heen en weer varen werd toen voor Thomas en Jesper wat aangenamer.
Om 16.45 uur draaiden we de boot voor de laatste keer om en
vaarden we richting de haven. Het was inmiddels droog geworden. Tja en toen
kwam het landingsvaartuig aangevaren. Wat zaten er veel familie en vrienden op de
boot. De jongens stonden te glunderen van plezier. Een boot helemaal vol met familie en vrienden!!!!
Jetty, mijn vriendin zat zelfs boven op om foto’s te maken.
We hadden niet verwacht dat er zoveel familie en vrienden ons binnen zouden
halen. Wat een ontvangst. Echt geweldig……..
Iedereen bedankt voor jullie aanwezigheid.
En natuurlijk onze dank aan de mannen van KTL, TOP!!!!
Na het aanmeren stroomde bij ons behoorlijk wat adrenaline door ons
lijf, dit ontvangst was zo overweldigend. We wisten gewoon niet wie we als eerste moesten omhelzen dus liepen we
maar de hele rij af. Ook waren er veel vriendjes van de jongens en zodra we
vast lagen gingen ze meteen op pad op het haventerrein. Wat hadden ze elkaar veel te vertellen.
Na alle omhelzingen was er natuurlijk champagne. Eric en ik stonden op de steiger en knalden de kurken van de flessen. Zo, dat hebben we toch maar even gedaan met z'n viertjes, een jaar weg, een jaar zeilen, veel gezien en meegemaakt én 2 keer de Atlantische oceaan over…… een reis om nooit meer te vergeten.
Wij bleven nog één nachtje op de boot slapen en zouden
maandag naar huis gaan.
Eenmaal in onze wijk zagen we dat de voortuin van ons huis
versierd was met vlaggetjes en ballonnen.
Dat is nog eens leuk thuis komen, wat een verassing.
We hadden afgesproken dat Jesper het onderste slot open
mocht maken en Thomas het normale slot. Het onder slot was geen enkel probleem
maar Thomas kon de gewone huissleutel niet meer vinden tussen al die andere
sleutels. Ook Eric had moeite om de juiste sleutel te vinden, het was gewoon
hilarisch en alles staat op film!!!
En dan kom je binnen, wat een ruimte…..
De jongens renden van de ene kamer naar de andere kamer. ‘Oh
mam, kijk dit…..” en “Jee pap, moet je dit zien….”
Eric stortte zich meteen op de post en ik ben naar de
supermarkt gereden om lekker brood en beleg te kopen.
Het voelde weer zo vertrouwd toen ik daar in de winkel
liep.
Nadat we wat hadden gegeten en de jongens naar hun vriendjes
gingen, keken Eric en ik elkaar aan…..we hadden hetzelfde gevoel: het is nu
echt voorbij!!!!
De fietsen van de jongens hebben we weer rijklaar gemaakt en
de trampoline hebben we weer opgezet. De voor- en achtertuin is zeer goed
bijgehouden door onze overbuurman (Ap, bedankt voor de goede zorgen).
Twee dagen hebben we de jongens niet gezien. Ze mochten
logeren bij hun vriendjes en dat kwam goed uit want zo konden Eric en ik flink
door werken in het huis en natuurlijk op de boot. Nadat we de kamers van de
jongens een beetje op orde hadden werd er op dag 3 bij ons gelogeerd. De kamers
zijn nog niet lang klaar maar dat maakte de jongens niets uit.
Zijn naam is Sam, is 9 weken oud en wij hopen dat hij van
zeilen houdt…..