Van eiland naar eiland......

Ja, ik weet het…. Het is al weer een hele tijd geleden dat we iets op het blog hebben geplaatst…..

’s Avonds in bed komen de zinnen op in mijn gedachten maar ik ben dan te moe om op te staan en om de computer op te starten. In de ochtend ben ik de mooie zinnen weer vergeten want dan ben ik druk bezig met ontbijt maken voor iedereen, les geven aan de kinderen, tijdens de pauze ben ik de werkjes aan het nakijken en/of geef ik aan Eric gereedschap aan als hij aan het klussen is Na de lunch gaan we vaak op pad om iets van het land te zien of liggen we met z’n allen in de zee tussen de schildpadden, roggen en de meest fel gekleurde vissen. ……. Oh ja, tussen door doe ik nog de handwas en boodschappen en in de avond treffen we vaak nog andere vertrekkers op een van de boten.

Pffff, als ik dit zo opschrijf dan snap ik waarom ik aan 24 uur te weinig heb!

We hebben alweer een paar heerlijke zeildagen gehad zonder dat er iets kapot is gegaan. Zo krijg ik er weer vertrouwen in.

Na Bequia zijn we richting het zuiden naar de Tobago Cays gevaren. Het eerste eiland was Canouan. We wilden daar eigenlijk maar 1 nachtje blijven ankeren maar we lagen zo lekker in deze baai en Stephan was jarig dus dat moest gevierd worden met een Piña colada. We lagen met onze boten voor een hotel dus nadat we taart hadden gegeten op de Batjar zijn we in onze bijboten gestapt en naar het strand gevaren. Daar hebben we heerlijke strandbedjes gehuurd en de hele dag lekker liggen luieren op het strand.

Als afsluiter van die avond hebben we nog pizza’s in het restaurant gegeten. Een hele geslaagde en relaxte dag.

De volgende dag stonden de Tobago Cays op het programma.

We wisten dat daar scènes van Pirates of the Caribbean 1 & 2 waren opgenomen. De jongens hebben die dag tijdens de rit deel 1 en 2 van de film gekeken.

Hoe dichter we bij de Cays kwamen, hoe blauwer het water werd.

Maar toen we echt bij de eilanden kwamen was het alsof we in een sprookje beland waren. Wauw, wat is het water blauw daar…… gewoon echt super blauw. We hadden al plaatjes gezien op internet en in boeken but this was real......

Helaas waren we niet de enige. Er lagen nog zo’n 60 boten voor de eilandjes. Eric heeft de Volonté er netjes doorheen geloodst en net voorbij het derde eiland hebben we het anker laten vallen. 

Meteen zijn we in het bijbootje gestapt om naar het eerste eilandje te varen waar een schildpaddengebied was, dat eilandje heet Baradel. Door de golven was het water een beetje troebel geworden waardoor we maar een paar schildpadden zagen. Na de onderwaterwereld was Baradel zelf aan de beurt.

Op het eiland zagen we leguanen in alle kleuren, bruin, grijs, rood…. 

Ook hebben Eric en Thomas nog een landschildpad gezien. Helaas waren Marjolein, Stephan, Jesper en ik de andere kant opgelopen waardoor we deze beauty hebben gemist.

Daar we niet echt lekker rustig lagen door de golven besloten we om tussen de eilanden Petit Rameau en Petit Bateua te gaan ankeren. Op Petit Bateau zouden we die avond ook gaan barbecueën met z’n allen. 

Dat hadden we geregeld met ‘local vendors’. Deze jongens komen met hun boot langszij en verkopen souvenirs, fruit, vis en regelen dus barbecues. Om 17 uur werden we verwacht en konden we plaats nemen aan een van de vele lange tafels die daar stonden. Gelukkig was het super rustig dus konden we kiezen waar we ons wilden laten verwennen met kip, vis, rijst en fruit. Het was super geregeld allemaal en het eten was erg lekker.

De volgende dag was het tijd voor Petit Tabac, het eiland waar Captain Sparrow (Johnny Depp) en Elisabeth Swan (Keira Knightley) werden achter gelaten. We haalden het anker op en vaarden langs de koraalriffen naar het laatste eilandje.

Voor Petit Tabac lieten we het anker weer zakken. Gelukkig lagen er maar een paar boten dus was het niet druk.

Helaas stond er bij het strand aan de voorkant waar wij met de boot voor anker lagen, een flinke branding.

Met de bijboot zijn we toen maar naar de achterkant van het eiland gevaren in de hoop dat het daar wel zou lukken. Gelukkig stond daar minder branding dus zijn we met de bijboot daar op het strand geland.

Op een paar Franse na hadden we het eiland voor ons zelf. Thomas en Jesper zochten de rum voorraad zoals in de film maar die hebben we niet gevonden……

Vanaf de Tobago Cays zijn we via Mayreau, waar we een nachtje hebben gelegen, naar Union Island gevaren.De volgende dag om 7 uur in de ochtend, werden Eric en ik wakker van een bonkend geluid. Dit geluid hadden we nog niet eerder gehoord. Wat was dat? We keken elkaar aan en we sprongen uit bed….. We hadden via het roer contact met het koraalrif! Er was een flinke regenbui met wind en golven overgekomen en bij elk golfdal raakten we het koraalrif even. Eric startte de motor en ik haalde het anker op.

We besloten om iets verder het anker weer te laten zakken. Nadat we weer vast lagen is Eric meteen met zijn snorkelsetje in het water gedoken om te kijken of we schade hadden….. Gelukkig, we hadden niets, zelfs geen krassen in de verf.

Later die ochtend hebben we afscheid moeten nemen van Stephan en Marjolein. Zij zouden naar het zuiden afzakken, Trinidad en Tobago. Wij hebben daar helaas geen tijd voor omdat we naar het noorden willen naar mijn ouders op de Dominicaanse Republiek. Dus het zat er aan te komen dat onze wegen elkaar een keer zouden scheiden. We zullen hen erg missen, wat hebben wij het gezellig gehad en wat hebben we gelachen. Helaas zullen we hen nu pas weer in Nederland zien.

Maar niet te lang getreurd, want na een nachtje in Bequia te hebben gelegen zijn we verder gevaren naar Cumberland (St. Vincent). Daar lagen Leon en Frieda met de Puff. We hadden hen als laatste in Mindelo gezien en zij lagen een dag achter ons toen we de Atlantische oceaan overstaken. Hoe leuk is het niet om iedereen die we in Europa hebben ontmoet hier in het Caribisch gebied weer te zien! De Cobb bbq werd weer uit de bakskist gehaald en aangestoken op de Puff. Daar hebben we heerlijk gebarbecued en naar elkaars verhalen geluisterd.

De volgende dag moesten we alweer afscheid nemen. Ook hen zien we pas weer in Nederland omdat zij nog ruim 2 jaar zullen varen.

Naast de baai van Cumberland ligt Wallilabou. In deze baai zijn er ook scènes opgenomen van de film Pirate of the Caribbean.

Thomas en Jesper herkenden meteen de rots waar de skeletten aan hingen toen we vlakbij de baai waren. We waren de baai nog niet in of er kwam al een ‘vendor’ aan die ons wel wilde helpen met de lijn. Het ankeren gaat hier, net zoals in Cumberland, iets anders dan we gewend zijn. Je gooit het anker uit met 50 meter ketting en met de spiegel naar de kant lig je met een lange lijn vast aan een palmboom. Nadat we vast lagen liet hij ons zien wat hij allemaal in zijn boot had, souvenirs, fruit en hij zou morgenochtend ook nog brood kunnen brengen als we dat zouden willen. Dat was dus afgesproken en Eric kocht ook nog wat fruit bij hem. Die middag zijn er wel 8 boten langs gekomen en bij elke boot hebben we wel een banaan, passievrucht, pompoen of armbandje gekocht. We hebben er dus heel wat vrienden bij gekregen hier in Wallilabou……

Wat ik al schreef zijn er hier in Wallilabou scènes opgenomen van Pirates of the Caribbean 1&2. Ik heb met een taxi chauffeur gesproken en hij vertelde dat ze hier 6 weken hebben gefilmd. Helaas is er door een orkaan in 2008 veel verwoest. De steiger waar Captain Sparrow, vanaf het kraaiennest van zijn zinkende schip, opstapt is niet meer te herkennen. Ook delen van de huisjes zijn niet meer herkenbaar. In een kleine ruimte die als museum fungeert hebben ze nog wel wat spullen tentoongesteld

Thomas en Jesper waanden zich even als 2 piraten, of toch niet?!?!? 

Ik geloof dat de jongens de film (deel 1 & 2) wel 4 keer hebben gezien.....

Ze zijn helemaal fan van Captain Jack Sparrow.

In Wallilabou moesten we uitklaren omdat we verder naar Martinique wilden varen. De taxi chauffeur waar ik eerder mee in gesprek was, ben helaas zijn naam vergeten, wilden ons wel naar immigration brengen voor een vriendelijke prijs. Ook wist hij een leuke kleine waterval waar de kinderen konden zwemmen. Immigration was nog niet open dus gingen we eerst naar de waterval. Daar gaf hij ons een vrucht die ik nog nooit eerder had gezien. Ook hier ben ik de naam van vergeten. Het smaakte naar appel en peer dus had Thomas een Nederlandse naam bedacht voor deze vrucht, namelijk de peppel.

Om 17 uur was het kantoor open dus toen de jongens klaar waren met omkleden reden we in een kwartiertje naar het politiebureau waar je kunt uitklaren. Dit ging redelijk snel. Op de terugreis reed er een Engels koppel mee die heen was gaan lopen. Dit bleek toch best ver te zijn dus vroegen ze of ze met ons mee mochten rijden. Op de terugweg naar de boot, stopte hij nog even bij zijn huis om 2 mango’s te halen voor Thomas en Jesper. Jammer dat we een dag later weer verder zouden gaan, hij had mooi onze gids kunnen zijn als we naar de vulkaan Soufriere zouden gaan maar helaas, de tijd vliegt voorbij en er zijn nog zoveel mooie eilanden hier in het Caribisch gebied…….

 

Welcome in the Caribbean.....

Wij zijn er klaar voor en ook Batjar is klaar voor vertrek. De komende 3 weken varen we dezelfde route dus dat is super gezellig.

We gaan naar Sint Vincent en de Grenadines en onze eerste stop is Bequia (spreekt het uit als Bekwee). Het is ongeveer 115 NM vanaf Port Elizabeth en we hadden besloten om aan het eind van de ochtend te vertrekken zodat we de volgende dag in de ochtend weer aan zouden komen.

Yep, onze eerste nacht varen na de oversteek en eerlijk gezegd, ik heb er eigenlijk niet zoveel zin in.

Het vertrouwen in de boot staat een beetje op een laag pitje bij mij, na de oversteek. Er is ook zoveel kapot gegaan die 17 dagen,

Nu denk ik alleen maar: “Gaat het allemaal wel goed, als er maar niets kapot gaat, is de zee weer zo onstuimig en kloppen de weergegevens wel?”

Nee, ik moet stoppen met doemdenken. Het zal allemaal wel goed gaan, kom op Denise, een beetje positiver, je bent in de Caribbean!!!!

Het anker gaat op en we vaarden weer naar de industriehaven waar we dit keer tussen 3 cruiseschepen en een supplier schip kwamen te liggen. Het was nog best lastig afmeren tussen die grote schepen. Gelukkig was er weer iemand die de lijnen van ons aan nam. 

Batjar kwam naast ons liggen en Eric en Marjolein gingen met alle papieren en paspoorten naar customs en immigration. 

Stephan en ik maakten de boten verder vaarklaar en vulden onze watertanks. Normaal kan dat met een tuinslang als je aan een steiger ligt maar hier moesten we op en neer lopen met onze jerrycans. Zoals je op de foto's kunt zien is deze haven eigenlijk niet geschikt voor kleinere boten. Het erop en -af gaan ging dus ietwat moeilijk en daar de jerrycans ook best veel wogen (25 liter water per jerrycan) opperde Stephan dat hij ze zou vullen en er mee zou gaan sjouwen en dat ik op de boot zou blijven om ze aan te pakken en de tanks zou vullen. Goeie deal vond ik :-).

Na tweeëneenhalf uur kwamen Eric en Marjolein terug en waren Stephan en ik klaar met het op toppen van onze watertanks.
De trossen gingen los en samen vaarden we de haven uit. 

De eerste uren zagen we Batjar nog maar helaas hadden we geen VHF bereik meer. Jammer want ik had me zo verheugd om tijdens mijn wacht met Marjolein te kunnen kletsen op kanaal 09.

Helaas waren de golven net zo als tijdens de oversteek heel rommelig. De wind stond lekker in de zeilen en we hadden zowel de genua als kotterfok uitstaan. Ik ging om 20.00 uur naar bed omdat ik de wacht zou heben van 02.00 - 08.00 uur.
Ik kon moeilijk in slaap komen doordat we weer flink door elkaar werden geschommeld. Eindelijk viel ik na een paar uur in slaap totdat ik wakker schrok rond 23.00 uur van een harde klap.

"Wat was dat?" Ik sprong mijn bed uit en stak mijn hoofd naar buiten. Eric had de schijnwerper al gepakt en scheen naar voren aan bakboord zijde. 

Ik zag dat hij naar de spinnakerboom scheen.. Of eigenlijk, waar de spiboom eigenlijk hoorde te hangen.

Ik hoor Eric zeggen: "He verdorie, de spiboom is gebroken. Kijk daar hangt ie!!!!!"

En inderdaad, de boom hing heel zielig aan de spival te bungelen.

Het leek ons geen goed idee om hem zo te laten hangen tot de ochtend dus trok ik mijn reddingsvest aan om naar voren te gaan om de boom te borgen. 

Ik dacht nog: "Is er nog niet genoeg kapot gegaan de afgelopen weken???"

Ook tijdens mijn wacht zijn er nog 2 dingen afgebroken, een blokje van een rolsysteem van een lijn en een steun van de radarpaal. Gelukkig bleef het daarbij maar mijn vertrouwen in Volonté was nog niet gegroeid......

Eric en de jongens werden rond 8.00 uur wakker en een half uurtje later zaten we met z'n viertjes te ontbijten. Om 10.00 uur moesten we nog een paar mijl naar de baai van Port Elizabeth. Tisento, ook een Nederlandse boot, had ons al gezien op hun AIS en had ons opgeroepen om een bakkie te doen bij hun aan boord als we een goed plekje hadden gevonden en waren ingeklaard.

Net voor de baai begon het te regen en daar waren we erg blij mee. Een beetje zoet water over het dek kan natuurlijk absoluut geen kwaad.. 

Na het tropische regenbuitje klaarde het op kwam de zon tevoorschijn. 

We hebben lekker een weekje gerelaxt en eigenlijk heel weinig gedaan. Een paar keer zijn we naar het dorpje geweest, hebben fruitpunches en piñacolada's gedronken en hebben we flink wat aan school gedaan. 

Verder is Eric nog naar de kapper geweest (Marjolein, je doet het echt top!!!) 

en kon een strandbarbecue samen met Batjar en Wildevaart natuurlijk niet ontbreken.