Chefchaouen

‘Er ligt hier, ongeveer 400 km vandaan, een heel mooi blauw dorpje’ zei Marjolein. Ze had gelezen over Chefchaouen.

We waren, bij ons aan boord, aan het borrelen in de haven van Rabat. ‘Misschien kunnen we wel een auto huren voor een paar dagen en een hotelovernachting’.  Ja, een ding stond vast, we wilden iets van Marokko zien en hoe kun je dat beter doen dan per auto…..

De volgende ochtend was het hotel in het blauwe dorpje geboekt en hadden Stephan en Eric de huurauto opgehaald. Er zat zelfs een tomtom in!!!!

Met z’n zessen gingen we op pad, richting Chefchaouen. Het ligt ongeveer 5 uur rijden ten noordoosten van Rabat.

De tocht erheen was al een hele belevenis. De wegen waren goed maar ze rijden hier soms echt als gekken……

Stephan nam het eerste gedeelte voor zijn rekening en Eric heeft ons door de bergen geloodst.

Onderweg zijn we een paar keer gestopt. Langs de kant had je allemaal winkeltjes waar ze typische Marokkaans aardewerk verkochten, wat we natuurlijk even van dichtbij wilden bekijken.

Bij een restaurantje waar het vlees buiten aan een spit hing hebben we iets gegeten.

Ook zijn we even gestopt bij een Medina (markt). Ze verkopen daar echt alles!!!!

Om 19.00 uur, net voor het donker, reden we het dorpje in. Het hotel had prachtige kamers met een Marokkaans tintje.

De volgende dag na het ontbijt zijn we lopend de heuvel achter het hotel op gelopen. Op de top stond een moskee en daar zouden we beslist heen moeten volgens de receptionist. Het uitzicht was magnifiek maar de moskee was helaas gesloten.

De tocht naar beneden ging makkelijker dan omhoog en nadat we iets gedronken hadden op een terrasje zijn we het blauwe stadje in gedoken. We kregen verschillende verhalen te horen waarom de huizen blauw geschilderd waren. De één zei dat witte huizen pijn deed aan je ogen, de ander vertelde dat het een ode was aan de Joden die hier vroeger gewoond hadden. Helaas kon ik niets vinden op internet…. Maar het is heel apart als je door het dorpje loopt.

Thomas en Jesper wilden in de middag nog even zwemmen dus gingen Eric en Stephan met hen mee naar een hotel met zwembad en waar ze “heel toevallig” alcohol schonken!!!

Marjolein en ik wilden nog even shoppen dus doken wij het dorpje weer in. Tijdens het shoppen wilde Marjolein 6 schildpadden kopen die daar heel zielig in een bak zonder water in de zon lagen. Ze vertelde me, toen we op een terrasje zaten, dat ze Stephan al eens had verrast door met een lammetje thuis te komen. Ik kon Marjolein ervan overtuigen dat ze niet alle dieren kon redden want ze had haar zinnen alweer gezet op een aantal zwerfkatten die rond ons tafeltje liepen te bedelen.

De volgende ochtend voordat we weer gingen rijden wilden Marjolein, de jongens en ik nog ansichtkaarten kopen.

De jongens wilden graag een kaartje sturen naar school. We hoefden nog maar 1 trap omhoog richting het hotel en toen zagen we haar staan….. een super mager, jong poesje.

Eigenlijk waren we alle 4 verkocht. Marjolein heeft meteen wat melk gekocht en toen duidelijk werd dat er niemand bij dit poesje hoorde heeft ze haar meegenomen en vroeg zich af hoe Stephan zou reageren op een extra passagier.

Stephan reageerde verrast maar was natuurlijk meteen verkocht ;-)

Op de terugweg zat Marjolein dus met een doos op schoot met het kleine, magere poesje erin….. de jongens vonden het prachtig en wilden er ook een meenemen…..

Pas in Mohammedia kreeg ze de naam Salé, net zoals de wijk in Rabat, waar de haven eigenlijk lag

In Rabat zijn we nog naar een medina (lokale markt) geweest. Deze lag achter een grote stadsmuur, in het oude gedeelte van de stad. Op de grond zagen we nog wat rode plekken. Dat was bloed afkomstig van het offerfeest. In heel Marokko zijn er 7,7 miljoen, ja jullie lezen het goed….. 7,7 miljoen, schapen geslacht op 5 oktober. Onder weg naar een grote supermarkt zagen we de huiden nog langs de weg liggen. Gelukkig hebben we niet zo veel mee gekregen van het offerfeest zelf. Wel zagen we de dagen ervoor iedereen met schapen lopen. In de kofferbak van een auto, aan een lijntje, op een brommer en in busjes…..

Marokko is een mooi land met van alles wat….. bergen, woestijn, strand en zee.

Wat jammer is dat veel vertrekkers er toch voor kiezen om na Portugal naar Madeira te varen en Marokko links laten liggen. Stephan had daarom de Nederlandse ambassadeur van Marokko uitgenodigd met het idee om Marokko meer op de kaart te zetten bij zeilers.

Een paar dagen later stonden we dus met andere Nederlandse vertrekkers te borrelen op de steiger van Rabat met de ambassadeur.

We hebben Europa verlaten

Thomas kleurt de Marokkaanse vlag

Voila......hier het resultaat

Dindag, 30 september, 2:30/03:30/04:00 uur golf van Gibraltar:

Batjar, Batjar, dit is Volonté, over…….

Batjar, Batjar, dit is Volonté, over…….

‘Oh kom op, Marjolein, pak die marifoon nou op’. Ik (Denise) heb de wacht en als het goed is zou Marjolein ook de wacht hebben van 2.00 uur t/m 8.00 uur.

Nee, het gaat niet lukken met de marifoon. Misschien liggen we te ver van elkaar vandaan dacht ik nog.

Jammer, ik had zin om even te kletsen op kanaal 77 maar helaas, ik zal de nacht alleen door moeten brengen.

Om half 4 hoor ik opeens: ggggkkkrrrrr ‘Volon ggggkrrrrr té, Volon ggggkkkrrrrr té, dit is B kkkrrrr atjar, over gggkrrr’. Ik pak de marifoon en ik roep: ‘Batjar, dit is Volonté, over. Kanaal 77’.

Helaas ik ontvang niets en ik ben weer alleen in de stilte van de nacht.

We hebben Europa verlaten en zijn op weg naar Rabat, Marokko.

Er staat lekker veel wind en we doen ruim 8 knopen over de grond. Heerlijk maar het lijkt wel alsof de wind steeds meer aantrekt. Om half 8 heb ik Eric, een half uur eerder dan gepland, uit zijn bed gehaald want ik wilde toch het eerste rif erin (grootzeil wordt dan kleiner) hebben.

De golven werden ook steeds hoger en uiteindelijk om 8 uur zaten we met zijn allen in de kuip.

We voelden ons allemaal een beetje gammel dus stelden we school maar even uit.

In de middag ging het nog harder waaien en we zagen de windmeter af en toe naar de 35 knopen (windkracht 8) gaan. Dat is raar want dat stond echt niet in de voorspelling. We zouden max 20 knopen krijgen!!!

Uiteindelijk hebben we de volgende dag een 2^de rif erin gezet en nog gingen we met bijna 9 knopen vooruit.

Na een spannend avontuur (zie vorig bericht) zagen we, toen het ochtend werd, Batjar iets achter ons liggen. En jawel deze keer konden we, zonder gekraak, praten over de marifoon en natuurlijk ging het alleen maar over de harde wind en dat we er ongeveer 40 uur over hadden gedaan in plaats van de 48 die we ervoor hadden uitgerekend!!!!!

We werden binnen geloodst door een pilotboot. In de ingang lag een baggerschip en die versperde behoorlijk de ingang. Gelukkig konden we erdoor en rond 10 uur lagen we aan de meldsteiger en konden Eric en Stephan (Batjar) beginnen met de inklaar procedure die bijna anderhalf uur in beslag nam.

Nadat de mannen bij de douane waren kregen wij bezoek van een iets wat bejaarde snuffelhond. Deze hond zou drugswaar moeten opsporen maar Marjolein en ik betwijfelden of dit arme beest überhaupt wel iets zou ruiken…..

Toen de hond nog even boven het midden luik snuffelde, die open stond en waarschijnlijk het fruit zag liggen, viel er een sliert kwijl uit zijn bek naar beneden en hoorde ik Thomas nog ‘IEUW’ zeggen. Gelukkig kon hij nog net op tijd zijn hoofd wegtrekken……

Met wat duwtjes en trekjes aan zijn lijn besloten ze dat het beter voor de hond was om alleen het dek te controleren want 4 treden naar beneden zagen zij zelf waarschijnlijk ook niet zitten. Ze stuurden daarom maar 2 mannen naar binnen om de rest van onze boot te controleren. Ze trokken hier en daar wat kastjes open en zagen alleen speelgoed, handdoeken en kleding. Ook het matras in de punt werd omhoog getilt en toen ze allemaal kratten met blikvoer zagen vonden ze het wel genoeg. Ze bedankten mij en gingen een kijkje nemen bij de Batjar.

Na het hele circus mochten wij eindelijk naar de haven en konden Eric en Stephan naar het havenkantoor om daar nogmaals een flinke hoeveelheid papierwerk in te vullen.

Yep, zo ben je ruim 3 zinloze uurtjes kwijt om in te klaren en een plekje in de haven te krijgen.

nachtelijke duik.....

“Jesper…..ga papa wakker maken…..snel” hoor ik Denise enigszins paniekerig zeggen. Ik hoor dat de motor in z’n vrij gezet wordt en gelijk daarna slaat de motor af. Dat klinkt niet goed. Jesper sliep in de kuip tijdens de wacht van Denise omdat hij zeeziek was en komt mij nu uit mijn bed halen. Met een slaperig hoofd snel ik naar buiten en zie naast de boot een boei van een visnet en een soort van blauw rood knipperlicht. “Ik zag hem echt niet…”.

Ok….even rustig. Laten we kijken hoe we dit kunnen oplossen. Klaarblijkelijk zijn we in een visnet gevaren. De motor is afgeslagen dus het net zal ook wel in de schroef zitten. “Denise….geef even die pikhaak”. Ik sta op het zwemplateau en zie inderdaad een net met drijvers achter en naast de boot hangen. Dit ziet er niet goed uit. Ik probeer met de pikhaak het net op te tillen en met een scherp mes de lijnen van het net en het net zelf door te snijden. “Dit gaat niet lukken….ik ben bang dat ik het water in moet”.

Na masker, snorkel, vinnen en een waterdichte zaklamp gepakt te hebben spring ik het donkere water in. Ik probeer op een plek te springen waar geen net ligt en gelukkig lukt dit. Het is half 5 in de ochtend en ik hang onder de boot met golven van ongeveer een meter hoog en constateer dat het net inderdaad flink in de schroef gedraaid is. Nadat ik weer boven gekomen ben vraag ik een mes aan Denise. Ik duik weer onder en probeer het net los te snijden van de schroef en schroefas. Na dit een paar keer geprobeerd te hebben ben ik nog niets opgeschoten. De drijvers die het net aan de oppervlakte hielden zijn ook flink om de schroefas en schroef gedraaid en maken het mij bijna onmogelijk het net en de lijnen van de as los te snijden. “Denise….kun je het duiksetje gereed maken?” Ik kruip nog even uit het water en bedenk me dat de temperatuur van het water gelukkig goed is…..zo rond de 24 graden blijkt later. Vijf minuten later is het duiksetje opgetuigd, getest en omgehangen en ik spring het water weer in. Onder de boot zie ik nu duidelijk een groot net de diepte in verdwijnen. Ik begin aan het karwei waarvan je hoopt als zeiler het nooit te hoeven doen. Zeker niet in het donker. Gelukkig liggen we niet dicht bij de kust en zijn de golven een stuk minder dan afgelopen dag. We hadden de dag ervoor een flinke wind tot wel 35 knopen en golven van zeker een paar meter hoog. Het lossnijden gaat langzaam maar ik zie wel resultaat. Een redelijk deel van het net is al los en zweeft een beetje met de beweging van de golven op en neer. Ik begin al te denken “dit is straks een leuk verhaal voor bij een borrel of bbq”. Ik heb dit nog niet bedacht of ik voel dat mijn bewegingsvrijheid enigszins beperkt wordt. Ik voel aan mijn trimvest en constateer tot mijn schrik dat ik op twee punten van mijn trimvest vast zit aan het net. “Oké…..rustig blijven nu. Probeer het net los te maken, Eric”. Bij elke beweging voel ik dat het net op meer punten vast blijft zitten aan mijn duikuitrusting alsof het kleeft en mijn gedachten gaan plotseling over naar “dit kan wel eens een heel droevig verhaal worden”. Gelukkig lukt het mij na een paar minuten het net los te krijgen en ik ga terug naar de oppervlakte. Ik meld Denise dat het voorspoedig gaat maar dat het zeker nog wel even duurt. Wat moet je anders zeggen.

Na weer onder gedoken te zijn moet ik proberen het net los te snijden maar tevens met mijn andere hand het net wat al los is bij elkaar te pakken en in mijn andere hand te stoppen zodat het niet weer vast komt te zitten aan mijn duikuitrusting. Het probleem is alleen dat er al een zaklamp in die hand zit en ik ook nog moet proberen me vast te houden aan de schroefas.

Het is een hele klus maar na 1,5 uur is alles los gesneden en trek ik het laatste deel van het net los van het roerblad. Ik kruip uit het water en zie dat het al licht geworden is. Ondanks de temperatuur van 24 graden ben ik toch behoorlijk afgekoeld en ik begin te klappertanden. Snel maar even omkleden en warme kleding aan trekken. We starten de motor en checken of de schroefas meedraait en niet lekt van binnen. Alles lijkt het weer te doen en we varen met langzaam gas weg van de plek des onheils.

Een paar uur later zien we een zeilboot varen en doen een oproep naar de Batjar die gelijk met ons vertrokken is uit Portimao. Het blijkt inderdaad de Batjar te zijn en samen varen we op richting Rabat.