St. Maarten deel 2

Na onze vakantie naar de Dominicaanse Republiek hebben we nog volop genoten van St. Maarten.

In totaal hebben we hier ruim een maand gelegen.

Een zeiltocht met Chantal, Ronald en Iris, een speeldag op het strand met een “playstation” en een dagje met de bus naar Philipsburg en lekker uiteten op het strand.

Natuurlijk hoort een auto huren er ook bij. Wist je dat je St. Maarten in een paar uurtjes rond kunt rijden inclusief een stop voor een drankje? Wij hebben er een hele dag over gedaan maar het eiland is best klein ondanks dat er 2 landen op gevestigd zijn.

We wilden een auto huren vlakbij de Yacht Club. We hadden van vrienden gehoord dat je al een goede auto kon huren voor ongeveer 35.00 euro. Helaas niet toen wij daar aankwamen. Sterker nog, omdat de zaken niet zo goed gingen konden we alleen maar voor 2 of meerdere dagen een auto huren!

Nadat we de eigenaar hadden gesproken konden we met veel moeite toch een auto huren voor 1 dag, de prijs…… normaal 85,00 euro maar omdat wij het waren konden we de auto huren voor 65,00 euro.

Met de 35,00 euro nog in onze gedachten vonden we dit toch net even iets teveel dus hebben we vriendelijk bedankt voor dit “genereuze” aanbod.

Een paar dagen later kwamen we erachter dat de prijs van 35,00 euro toch bleek te kloppen bij een ander autoverhuurbedrijf dicht bij de luchthaven. Helaas probeerden ze toch nog wat geld aan ons te verdienen door allerlei onzinnige extra’s op de rekening te zetten waaronder airport fee! We vroegen waarvoor dat was omdat we totaal niets met de luchthaven te maken hadden omdat we per boot hierheen waren gekomen…..

Hij moest lachen en kon dat niet echt goed beargumenteren. Hij vertelde ons dat dat al jaren het geval was.

Wij zeiden dat we niet van plan waren om al die extra fees te gaan betalen omdat dat niet afgesproken was.

Hij pakte een pen en begon behoorlijk door de rekening te strepen. Eind bedrag: gewoon de afgesproken prijs en een paar dollar belasting. Iedereen was happy.

Vanaf de luchthaven zijn we naar de Franse kant gereden richting Marigot. Dat is een leuk klein dorpje waar je ook een haven hebt. Met onze dinghy waren we hier al een paar keer geweest.

Op Pic Paradis hadden we een heel mooi uitzicht op het westen van het eiland. Daar kon je alle mooie kleuren blauw/groen zien van de zee. Goh, wat zal ik dat missen als we weer in Nederland varen.

Bij Oriënt Beach hebben we een stop gemaakt. Dit is een prachtig baai met wit strand en helder blauw water. Het was er wel ontzettend druk. Logisch want er lagen 4 cruise schepen in Phillipsburg en die mensen gaan allemaal met de bus als excursie naar de mooiste stranden hier op het eiland. Nadat we onze drankjes hadden opgedronken zijn we weer verder gereden richting het Nederlandse gedeelte. Philipsburg hadden we al een keer bezocht dus gingen we verder naar Madam Estate waar de supermarkt was met Jumbo producten. Eric en de kinderen waren hier nog niet geweest. Er lag meteen van alles (Jumbo producten) in ons karretje toen we in de winkel waren.

We hoefden geen rekening te houden met het verzinnen van de avondmaaltijd omdat we uitgenodigd waren door Harriëtte en Martijn, die op hetzelfde complex wonen als Chantal en Ronald, om daar te komen eten.

Nu we een auto hadden was dat erg handig en reden we in de middag naar Cupecoy waar zij wonen.

Harriëtte had een Mexicaanse (zij komt daar ook vandaan) schotel klaar gemaakt. Wat was dat lekker en wat was het gezellig. Om 2.00 in de nacht zijn we terug gereden naar de boot met een volle maag en een volle harde schijf omdat Martijn alle films en series die hij had meegegeven heeft.  

Woensdag 1 april hebben we het anker op gehaald en zijn we naar St. Barthélemy gevaren. Dat ligt hier 14 mijl vandaan. We zijn daar 3 dagen gebleven. We lagen eerst in Gustavia waar we moesten inklaren, helaas lagen we daar niet echt rustig qua swell. De volgende dag zijn we naar een mooie baai gevaren, genaamd Shell Beach.

Ook daar lagen we niet echt lekker en besloten we om voor de eerste keer het hekanker uit te gooien zodat we de golven niet van opzij zouden krijgen. Het hielp de eerste paar uur maar in de nacht is het hekanker waarschijnlijk gaan krabben omdat we het niet ver genoeg uit hadden gegooid en lagen we weer te rollen op de golven.

Pasen wilde ik eigenlijk stilletjes voorbij laten gaan. Ik had spullen ingeslagen in Nederland voor Sinterklaas en Kerst maar spullen voor Pasen was ik vergeten. Van Chantal had ik een zak gekregen met chocolade eieren en 2 chocolade kippen voor de jongens. Nou die kwamen natuurlijk super van pas. In de ochtend ben ik stilletjes de chocolade eieren gaan verstoppen in de kajuit. De chocolade kip en een klein cadeautje stonden op tafel. De jongens hadden dat totaal niet verwacht en gingen enthousiast op zoek naar de verstopte eieren. 

Om half 10 stapten we in onze bijboot en vaarden we richting Ronald, Chantal en Iris. Zij hadden ons en Harriëtte en haar gezin uitgenodigd voor een paasontbijt/brunch.
Het was ontzettend gezellig en super lekker wat er op tafel stond.

Eigenlijk wilden we weer voor het donker op de boot zijn. In de avond is het niet fijn om in de lagune te varen met een rubberen bootje. Ze varen hier als gekken. Maar het was gewoon te gezellig en voordat we het wisten stonden er alweer bitterballen, frikadellen en soep op tafel.

Gelukkig kregen we van Ronald een lift. Eric kon zo op volle snelheid met de bijboot naar de Yacht Club varen waar hij als eerste aankwam (met onze nieuwe motor van 6 pk)

Op tweede paasdag kwamen Harriëtte, Martijn en hun kinderen Paul en Thomas onze kinderen ophalen om in Cole Bay eieren te gaan zoeken in het water. De eieren waren genummerd zodat er aan het eind nog een loterij werd gehouden. Paul had diverse prijzen gewonnen en ook Thomas had geluk. Hij had met een genummerd ei een mooi boek gewonnen. Later in de middag kwamen ze bij ons nog even borrelen aan boord

Eric en ik gebruikte die tijd om onze boot te provianderen. Wij zouden namelijk een dag later naar de Britse Maagden eilanden gaan. We hadden al gehoord dat de producten daar behoorlijk aan de prijs waren dus hadden we besloten om hier flink in te slaan. Met de bijboot was de Grand Marche goed te bereiken en een paar uur later lag onze bijboot helemaal vol met wc papier, sapjes, groente uit blik, flessen cola en andere lekkere dingen.

Helaas was ik het vers vergeten en bood Harriëtte aan om in de ochtend op de dag van vertrek nog even langs de supermarkt te gaan.

Met nog eens 2 volle tassen kwam ik terug aan boord. Wij waren er helemaal klaar voor.

BVI’s here we come……

Op  dinsdag 7 april om 16.00 uur gingen we door de brug en werden uitgezwaaid door Harriëtte, Paul en Thomas.

Chantal, Ronald, Iris, Martijn, Harriëtte, Paul en Thomas, heel erg bedankt voor jullie gastvrijheid. Mede dankzij jullie hebben wij een fantastische tijd gehad op St. Maarten.

 

Vakantie tijdens onze vakantie

Hebben we alles, zijn de paspoorten ingepakt, zou het anker het wel houden, staat het anker licht aan…….?

Eindelijk, het is zo ver, we gaan straks met het vliegtuig naar mijn ouders. We vliegen met Insel Air en Ronald komt ons zo ophalen met de boot van de kustwacht. Hij zal ons bij de luchthaven afzetten. We hebben er onwijs veel zin in maar vinden het toch ook wel moeilijk om ons huisje achter te laten op een anker plek. Het verhaal van de Batjar die aan de “wandel” ging en bijna op de rotsen was gelopen terwijl Marjolein en Stephan uiteten waren, zat nog in ons geheugen.

Gelukkig houdt Ronald een oogje in het zeil en hebben Angelique en Sipko (medevertrekkers en eigenaren van de boot Hagar) de sleutel voor als er iets is. Zij liggen hier ook in de baai en zullen tijdens onze afwezigheid op onze boot passen.

Eigenlijk kunnen we dus gewoon lekker gaan genieten en dat gaan we ook doen.

We checken in en ik schrijf bij de gate nog even een laatste what’s app aan mijn ouders. Zij staan ons straks op te wachten in Santo Domingo, de hoofdstad van de Dominicaanse Republiek. De vlucht is maar een uurtje maar wij zullen nog 4 uur met de auto naar El Choco waar hun huis staat, moeten rijden…..

Ik heb mijn ouders nog vorig jaar gezien. Mijn moeder is in november 2013 naar Nederland gekomen en mijn vader in februari 2014. Wij zijn echter voor het laatst in 2009 in de Dominicaanse Republiek geweest. Hoewel het 6 jaar geleden is kunnen de jongens zich nog wel het een en ander herinneren van het huis, de duikschool en het dorpje Sosua!

Bij de incheck balie zien we een mede passagier haar tas helemaal intapen. Oei, dat hadden wij ook beter kunnen doen. We hebben zelfs geen sloten op de twee tassen. Normaal reizen we altijd met koffers dus we hebben daar helemaal niet over nagedacht. Ik vraag aan haar of ze de rol met tape hier of de luchthaven heeft gekocht maar de rol had ze zelf mee genomen.

Maar als we wilden mochten we het wel gebruiken van haar. Nou dat was super lief van haar en terwijl Eric de eerste tas flink begon in te wikkelen met tape bedankte ik haar nogmaals. Zij maakte meteen van deze situatie gebruik en vroeg me of wij maar twee tassen mee hadden als bagage. Ja, inderdaad, wij zouden maar 10 dagen op vakantie gaan en hadden aan twee tassen genoeg.

Nu vroeg ze ons of wij misschien een koffer van haar in wilde checken. Zij had er namelijk 5 en anders zou ze zoveel bij moeten betalen.

Ehhhhh dat was nou niet echt de bedoeling…… Wij vertelden haar dat we dat een te groot risico vonden en dat we haar echt heel dankbaar waren dat we haar tape mochten gebruiken maar dat we toch echt alleen onze eigen tassen in zouden checken.

Na een paar minuten gaf ze het op en wenste ons vriendelijk een goede vakantie toe.

Thomas hoopte dat ze niet in de buurt zou zitten want hij voelde zich een beetje bezwaard dat wij de koffer niet mee wilde nemen.

Maar hij had pech, ze zat twee rijen achter ons. Gelukkig zat het toestel niet vol en mocht ze naar een plek ergens in het midden van het vliegtuig zodat Thomas weer opgelucht kon ademen.

Tijdens het taxiën zien we de mensen bij Sun Set Beach staan, waar wij een paar dagen geleden ook stonden (zie vorig verslag). Ik hoop voor diegene die op het strand pal achter het vliegtuig staan dat ze zich goed vast houden. Wij zitten namelijk in een

MD-80 en de motoren zitten aan de achterkant van de romp en niet in het midden zoals bij veel vliegtuigen.

Eric zit bij het raam en filmt tijdens het opstijgen. Wij zitten aan de goede kant want we zien de baai waar onze boot ligt. Met nog een laatste blik op Volonté laat ik me in mijn stoel vallen. We kunnen nu niet meer terug.

Santo Domingo, here we come…..

Na een uurtje landen we op Las Americas, de internationale luchthaven van Santo Domingo. De rijen vallen mee voor de douane alleen duurt het best lang voordat we onze tassen hebben. Nadat we de tassen hadden en door de douane waren gegaan stonden mijn ouders ons op te wachten. De jongens doken in hun armen en lieten mijn moeder niet meer los totdat we bij de auto waren.

Hier hadden we ook zo naar toe geleefd deze reis. Eindelijk waren we er, alleen dan niet met de boot.

De eerste paar dagen hebben we het lekker rustig aan gedaan. Lekker op het terras gezeten, geborreld bij het zwembad en natuurlijk gebubbeld in de jacuzzi. Ook hebben we Thomas en Jesper, die volgende maand jarig is, hun verjaardagen gevierd. Bij alle cadeaus zat ook een bon om te gaan karten. Zo dat is nog eens een gaaf cadeau. Thomas had het thuis er al steeds over om een keer te gaan karten in Hippolytushoef. Vrijdag de 13^de zijn we naar de kartbaan gegaan en de jongens konden zich lekker 3 uur lang uitleven in diverse karts.

In de straat waar mijn ouders wonen is er een zipline. Dat zijn diverse kabelbanen waarvan je met behulp een harnas met een lijn naar beneden glijdt. Eric en Jesper wilden dat wel gaan doen dus wij op zondag naar Monkey Mountain. Thomas en ik vonden de kabelbanen een beetje te hoog en bleven lekker in het restaurant bij mijn ouders

Toen we thuis kwamen had Thomas toch wel een beetje spijt dat hij niet was gaan ziplinen. Hij had het toch ook wel willen doen nadat hij de verhalen van zijn vader en zijn broer had gehoord.

Helaas wilde Eric niet nog een keer dus bood ik aan om de volgende dag met hem te gaan. Helaas heb ik last van hoogtevrees dus zat ik er niet echt op te wachten zoals jullie begrijpen. Ik kwam dus met nog een voorstel…… nog een keer karten.

Hij heeft mij zeer in spanning laten zitten maar uit eindelijk koos hij voor het karten. Zo, daar kom ik even goed vanaf!!!!

De volgende dag zijn we dus nog een keer naar de kart baan gegaan en hadden de mannen weer de grootste pret op de baan.

De dagen vliegen voorbij als je plezier hebt en zo ook onze vliegvakantie. Op 19 maart zaten we weer vier uur in de auto en brachten mijn ouders ons naar het vliegveld. Afscheid nemen is nooit leuk en het zal nu weer een tijdje duren voordat we ze weer zullen zien.

Pa, ma, we hebben het super bij jullie gehad. Bedankt voor alles!!!

Op de luchthaven van St. Maarten stond Ronald ons weer op te wachten. Onze boot lag, dank zij ons Rocna anker, nog steeds op hetzelfde plekje. Iedereen nogmaals bedankt die een oogje in het zeil hebben gehouden.

Hoewel we nog steeds vakantie hebben, hadden we toch wel een klein beetje last van een vakantie kater. We moesten toch weer even wennen na een ruime week op het vaste land te hebben geleefd.

Wat ik nog wil schrijven is het volgende:

Op dag drie van onze vakantie las ik een verschrikkelijk bericht in de telegraaf over een 26 jarige jongen, Laurens, die in Puerto Rico was overreden door een auto tijdens het skate boarden en was overleden. Hij was aan het reizen met zijn vrienden per boot.

Ik zei nog tegen Eric: ‘Hé, wij kennen ook een vertrekkers boot met een Laurens maar hij zou toch naar Curacao gaan, het zal toch niet…….’

We zijn toen gaan googlen en helaas werd ons vermoeden juist.

Laurens van de boot Wildevaart was overleden in Puerto Rico. Het is zo onwerkelijk als je het leest in de krant. We zijn de Wildevaart met Frederiek, Paul en Laurens aan boord, tegen gekomen in Mindelo en in Bequia. Daar hebben we nog met ze geborreld en op het strand gebarbecued. We kunnen het nog steeds niet bevatten.

Inmiddels is Laurens in Nederland en zal donderdag gecremeerd worden.

Wij wensen zijn familie, Frederiek, Paul en vrienden heel veel sterke met dit grote verlies.