zondag 22 maart 2015

Vakantie tijdens onze vakantie



















Hebben we alles, zijn de paspoorten ingepakt, zou het anker het wel houden, staat het anker licht aan…….?
Eindelijk, het is zo ver, we gaan straks met het vliegtuig naar mijn ouders. We vliegen met Insel Air en Ronald komt ons zo ophalen met de boot van de kustwacht. Hij zal ons bij de luchthaven afzetten. We hebben er onwijs veel zin in maar vinden het toch ook wel moeilijk om ons huisje achter te laten op een anker plek. Het verhaal van de Batjar die aan de “wandel” ging en bijna op de rotsen was gelopen terwijl Marjolein en Stephan uiteten waren, zat nog in ons geheugen.
Gelukkig houdt Ronald een oogje in het zeil en hebben Angelique en Sipko (medevertrekkers en eigenaren van de boot Hagar) de sleutel voor als er iets is. Zij liggen hier ook in de baai en zullen tijdens onze afwezigheid op onze boot passen.
Eigenlijk kunnen we dus gewoon lekker gaan genieten en dat gaan we ook doen.



We checken in en ik schrijf bij de gate nog even een laatste what’s app aan mijn ouders. Zij staan ons straks op te wachten in Santo Domingo, de hoofdstad van de Dominicaanse Republiek. De vlucht is maar een uurtje maar wij zullen nog 4 uur met de auto naar El Choco waar hun huis staat, moeten rijden…..
Ik heb mijn ouders nog vorig jaar gezien. Mijn moeder is in november 2013 naar Nederland gekomen en mijn vader in februari 2014. Wij zijn echter voor het laatst in 2009 in de Dominicaanse Republiek geweest. Hoewel het 6 jaar geleden is kunnen de jongens zich nog wel het een en ander herinneren van het huis, de duikschool en het dorpje Sosua!


Bij de incheck balie zien we een mede passagier haar tas helemaal intapen. Oei, dat hadden wij ook beter kunnen doen. We hebben zelfs geen sloten op de twee tassen. Normaal reizen we altijd met koffers dus we hebben daar helemaal niet over nagedacht. Ik vraag aan haar of ze de rol met tape hier of de luchthaven heeft gekocht maar de rol had ze zelf mee genomen.
Maar als we wilden mochten we het wel gebruiken van haar. Nou dat was super lief van haar en terwijl Eric de eerste tas flink begon in te wikkelen met tape bedankte ik haar nogmaals. Zij maakte meteen van deze situatie gebruik en vroeg me of wij maar twee tassen mee hadden als bagage. Ja, inderdaad, wij zouden maar 10 dagen op vakantie gaan en hadden aan twee tassen genoeg.
Nu vroeg ze ons of wij misschien een koffer van haar in wilde checken. Zij had er namelijk 5 en anders zou ze zoveel bij moeten betalen.
Ehhhhh dat was nou niet echt de bedoeling…… Wij vertelden haar dat we dat een te groot risico vonden en dat we haar echt heel dankbaar waren dat we haar tape mochten gebruiken maar dat we toch echt alleen onze eigen tassen in zouden checken.
Na een paar minuten gaf ze het op en wenste ons vriendelijk een goede vakantie toe.
Thomas hoopte dat ze niet in de buurt zou zitten want hij voelde zich een beetje bezwaard dat wij de koffer niet mee wilde nemen.
Maar hij had pech, ze zat twee rijen achter ons. Gelukkig zat het toestel niet vol en mocht ze naar een plek ergens in het midden van het vliegtuig zodat Thomas weer opgelucht kon ademen.


Tijdens het taxiën zien we de mensen bij Sun Set Beach staan, waar wij een paar dagen geleden ook stonden (zie vorig verslag). Ik hoop voor diegene die op het strand pal achter het vliegtuig staan dat ze zich goed vast houden. Wij zitten namelijk in een
MD-80 en de motoren zitten aan de achterkant van de romp en niet in het midden zoals bij veel vliegtuigen.
Eric zit bij het raam en filmt tijdens het opstijgen. Wij zitten aan de goede kant want we zien de baai waar onze boot ligt. Met nog een laatste blik op Volonté laat ik me in mijn stoel vallen. We kunnen nu niet meer terug.
Santo Domingo, here we come…..

Na een uurtje landen we op Las Americas, de internationale luchthaven van Santo Domingo. De rijen vallen mee voor de douane alleen duurt het best lang voordat we onze tassen hebben. Nadat we de tassen hadden en door de douane waren gegaan stonden mijn ouders ons op te wachten. De jongens doken in hun armen en lieten mijn moeder niet meer los totdat we bij de auto waren.
Hier hadden we ook zo naar toe geleefd deze reis. Eindelijk waren we er, alleen dan niet met de boot.









De eerste paar dagen hebben we het lekker rustig aan gedaan. Lekker op het terras gezeten, geborreld bij het zwembad en natuurlijk gebubbeld in de jacuzzi. Ook hebben we Thomas en Jesper, die volgende maand jarig is, hun verjaardagen gevierd. Bij alle cadeaus zat ook een bon om te gaan karten. Zo dat is nog eens een gaaf cadeau. Thomas had het thuis er al steeds over om een keer te gaan karten in Hippolytushoef. Vrijdag de 13de zijn we naar de kartbaan gegaan en de jongens konden zich lekker 3 uur lang uitleven in diverse karts.



























In de straat waar mijn ouders wonen is er een zipline. Dat zijn diverse kabelbanen waarvan je met behulp een harnas met een lijn naar beneden glijdt. Eric en Jesper wilden dat wel gaan doen dus wij op zondag naar Monkey Mountain. Thomas en ik vonden de kabelbanen een beetje te hoog en bleven lekker in het restaurant bij mijn ouders







Toen we thuis kwamen had Thomas toch wel een beetje spijt dat hij niet was gaan ziplinen. Hij had het toch ook wel willen doen nadat hij de verhalen van zijn vader en zijn broer had gehoord.
Helaas wilde Eric niet nog een keer dus bood ik aan om de volgende dag met hem te gaan. Helaas heb ik last van hoogtevrees dus zat ik er niet echt op te wachten zoals jullie begrijpen. Ik kwam dus met nog een voorstel…… nog een keer karten.
Hij heeft mij zeer in spanning laten zitten maar uit eindelijk koos hij voor het karten. Zo, daar kom ik even goed vanaf!!!!
De volgende dag zijn we dus nog een keer naar de kart baan gegaan en hadden de mannen weer de grootste pret op de baan.



De dagen vliegen voorbij als je plezier hebt en zo ook onze vliegvakantie. Op 19 maart zaten we weer vier uur in de auto en brachten mijn ouders ons naar het vliegveld. Afscheid nemen is nooit leuk en het zal nu weer een tijdje duren voordat we ze weer zullen zien.
Pa, ma, we hebben het super bij jullie gehad. Bedankt voor alles!!!
















Op de luchthaven van St. Maarten stond Ronald ons weer op te wachten. Onze boot lag, dank zij ons Rocna anker, nog steeds op hetzelfde plekje. Iedereen nogmaals bedankt die een oogje in het zeil hebben gehouden.
Hoewel we nog steeds vakantie hebben, hadden we toch wel een klein beetje last van een vakantie kater. We moesten toch weer even wennen na een ruime week op het vaste land te hebben geleefd.


Wat ik nog wil schrijven is het volgende:
Op dag drie van onze vakantie las ik een verschrikkelijk bericht in de telegraaf over een 26 jarige jongen, Laurens, die in Puerto Rico was overreden door een auto tijdens het skate boarden en was overleden. Hij was aan het reizen met zijn vrienden per boot.
Ik zei nog tegen Eric: ‘Hé, wij kennen ook een vertrekkers boot met een Laurens maar hij zou toch naar Curacao gaan, het zal toch niet…….’
We zijn toen gaan googlen en helaas werd ons vermoeden juist.
Laurens van de boot Wildevaart was overleden in Puerto Rico. Het is zo onwerkelijk als je het leest in de krant. We zijn de Wildevaart met Frederiek, Paul en Laurens aan boord, tegen gekomen in Mindelo en in Bequia. Daar hebben we nog met ze geborreld en op het strand gebarbecued. We kunnen het nog steeds niet bevatten.
Inmiddels is Laurens in Nederland en zal donderdag gecremeerd worden.
Wij wensen zijn familie, Frederiek, Paul en vrienden heel veel sterke met dit grote verlies.  

maandag 9 maart 2015

Nieuwe Niedorp meets Winkel, een jarige job en Hallo Jumbo…..


We wilden eerst een nachtje maken van Deshaies naar St. Maarten want het was ongeveer 130 nm.
Maar de eilanden liggen zo dicht bij elkaar dat het erg aantrekkelijk is om toch maar in de avond een baai op te zoeken en daar je anker te laten vallen voor de nacht.




Dat hebben we dus ook gedaan toen we voorbij Montserat waren gevaren en Nevis naast ons lag. De wind was best pittig en ook de golven waren weer lekker aanwezig. We voelden ons beide ook niet 100% dus de keuze was snel gemaakt. We kwamen rond 23.00 uur aan in Charles Town. We zouden de volgende dag weer vroeg vertrekken dus inklaren vonden we niet nodig. Om 23.30 uur doken we heerlijk ons bedje in en hadden de wekker gezet om half 8.










Eric was al voor 7 uur wakker en had alles al gereed gemaakt. Ik had die nacht absoluut niet lekker geslapen omdat ik waarschijnlijk een 24 uurs virusje te pakken had. Ik was misselijk, had diarree en hoofdpijn. Shoot, Eric had de motor al gestart en het anker was al op….. Ik heb een half uurtje buiten gezeten maar ben toen toch maar mijn bed ingedoken. Eric en de jongens zouden het wel redden. En dat hebben ze inderdaad gedaan. We zouden van Nevis via St.Eustatius naar St. Maarten varen want er was een kans dat de catamaran 99 bottles daar zou liggen. En wat een goede keuze want wie lagen ook in Oranjestad…… 99 bottles met de kinderen Pieter, Roel, Dirk en Noor. 




Hoewel ik me nog niet helemaal top voelde wilde ik wel mee naar de kant. We zouden hier tenslotte maar één middagje en een nacht blijven dus dan moet je toch wel op zijn minst Oranjefort hebben gezien!!!!
Na het in (en meteen uit-) klaren zijn we de berg op gegaan richting het dorpje om iets te gaan drinken. 





 Tijdens de wandeling werden we steeds door iedereen begroet, die lopend of rijdend in de auto langskwam. Wat is iedereen vriendelijk hier, het leek Nieuwe Niedorp wel. Ook toen we bij een kapotte ATM (geldautomaat) stonden waren ze erg behulpzaam. We vroegen aan een jongen die hier op het eiland woonde waar de dichtstbijzijnde ATM was. Die was dus bij de luchthaven, zo’n 20 minuten lopen.
We raakten een beetje aan de praat en opeens zag hij een bekende en hield hij de auto aan en vroeg of wij een lift konden krijgen naar de luchthaven…..
De bestuurster vond dat geen enkel probleem en zo zaten Eric en Jesper een paar minuten later in de auto op weg naar het vliegveld om geld te pinnen. Na een kwartiertje werden ze weer keurig afgezet op de plek waar ik met Thomas nog stond te wachten.
Wat wel lastig is dat elk eiland zijn eigen munteenheid heeft. Het ene eiland betaalt met euro’s, het ander eiland met de Eastern Caribbean Dollar en weer andere eilanden met US dollars. Het is dus goed plannen hoeveel je moet pinnen want je wilt dus niet geld overhouden waar je thuis niets meer aan hebt.


Na een leuke en zeer gezellige borrel bij Maarten en Simone, lagen we rond half 12 op bed en hadden besloten om de volgende dag het lekker rustig aan te doen. We zouden pas om een uur of 11 vertrekken richting St. Maarten zodat we daar om ongeveer 17 uur aan zouden komen. Er zou 15-20 knopen wind staan en de golven zouden ongeveer 2 meter hoog zijn. En ja hoor, eindelijk klopte de voorspelling een keer en we hebben een zeer geslaagde oversteek naar St. Maarten gehad.



















Twee dagen voor de Heineken Regatta aankomen op St. Maarten......zou er nog wel plek zijn voor ons?
We hadden al gehoord van een oud dorpsgenootje, dat het al aardig vol begon te raken in de Lagune.
Chantal, Ronald en Iris woonden in Winkel en zijn 6 jaar geleden verhuisd naar Curaçao vanwege Ronald z’n werk. Ze wonen nu alweer een paar jaar op St. Maarten. We hebben het al weken geleden gehad op Messenger, over de ontmoeting Nieuwe Niedorp versus Winkel en nu was het dan zover.




Een paar mijl voor de kust had ik een bericht verstuurd en we zouden elkaar rond 18 uur eindelijk treffen bij de Yacht Club.
Jee, Chantal, je bent echt niets veranderd maar Iris had ik niet meer herkend, wat is zij groot geworden.
Iris en Thomas hebben nog samen in groep 1-2A bij juf Henny, die nu ook op reis is met de boot Sarabande, gezeten.
We hebben heerlijk onder het genot van een drankje en hapje (bitterballen, kaassouffle en patat) lekker gekletst en plannen gemaakt voor de aankomende dagen.

De volgende dag stond een bezoekje bij de Kustwacht op het programma en een dag later zouden ze bij ons aan boord Thomas zijn verjaardag vieren.

Ja, Thomas zou zijn 11de verjaardag in St. Maarten vieren, tijdens de Regatta week. Hoe speciaal is dat wel niet.
Ik raad gezinnen aan, die ook een reis maken, om in Nederland al cadeaus te kopen. Ik dacht namelijk dat ik wel speelgoedwinkels zou vinden op diverse eilanden maar dat viel zwaar tegen. Het is super moeilijk om speelgoed te kopen in het Caribisch gebied. Gelukkig hadden we Chantal achter de hand. Ik kon bij Bol.com speelgoed bestellen en dat zou naar haar adres opgestuurd worden. Elke dinsdag komt de KLM dus had ik Guadeloupe al het een en ander besteld zodat het op tijd in St. Maarten zou zijn. Ik had ook meteen voor Jesper z’n verjaardag cadeaus besteld. Helaas zat er op een artikel van Thomas een levertijd dus had ik alleen een box met cadeaus voor Jesper z’n verjaardag. Thomas zijn cadeaus zouden de week erop dus komen. Mmmm ruim een week te laat dus!!!
Gelukkig zat er op het Franse gedeelte van St. Maarten wel een super grote speelgoed winkel dus zijn we daar 4 maart nog heen gegaan. We kwamen terug met een mooi cadeau en ik kon weer adem halen. Tja, hoe leg je een kind uit dat je geen cadeaus hebt op zijn verjaardag? Normaal heb ik alles al een maand van te voren in huis.













5 maart was het dus zover. Thomas was jarig….. Slingers, taart, gezang en natuurlijk cadeautjes. In de middag zijn we lekker het dorpje ingegaan en hebben heerlijk ijs gegeten bij een echte Italiaan. ’s Avonds kregen we Chantal, Ronald en Iris op visite. De 99 Bottles crew kon het helaas niet halen. Zij zaten vast op St. Eustatius ivm de harde wind en hoge golven. De cadeaus die volgende week aankomen bewaar ik wel voor Jesper z’n verjaardag en de oversteek.






















Chantal wist een paar leuke en grote supermarkten. Als vertrekker ben je constant bezig met het zoeken van supermarkten in een stad dus was ik blij dat ze voorstelde om met de auto naar een supermarkt te gaan waar ze veel Jumbo artikelen in de schappen hebben. Ik ging helemaal uit mijn dak. Jumbo koeken, Jumbo chocola, Jumbo snoepjes, Jumbo borrelnootjes…… Ja, ze hadden zelf Jumbo en Ruijter hagelslag. Met een kar vol Jumbo en andere Nederlandse producten (o.a.krentenbollen) verliet ik met een gelukkig gevoel de winkel. Wat zouden de mannen blij zijn met deze tassen met boodschappen. Waar een mens al niet blij van kan worden.










In het weekend zouden Chantal, Ronald en Iris ons op halen om naar Sun Set Beach te gaan. Het beroemde strand waar de vliegtuigen heel laag over het strand landen en opstijgen. Het is de nummer 1 attractie van St. Maarten. Op zondag zou daar de boeing 747 van de KLM landen. Dus om 13.00 uur stonden wij met heel veel andere toeristen op het strand te wachten op de KLM. We konden al wat oefenen qua foto’s nemen want de ene kist na de ander kwam binnen.
Rond half 2 zag je de lichten van de KLM in de lucht. Nog even en hij was boven ons. Met de camera’s en de Go Pro in onze handen stond wij gereed. Daar kwam hij, onwijs laag over ons heen, je kon hem bijna aanraken, ongelofelijk.




















Het gebulder van de motoren kon je voelen door je lichaam en nadat hij geland was rook je zelf het rubber. Wat was dat ontzettend gaaf.
Wat ook heel erg leuk was om te zien waren vertrekkende vliegtuigen. Je kunt aan het hek hangen en je voeten komen los als het vliegtuig gas geeft. Thomas wilde dat ook doen maar dat vonden wij toch net iets te gevaarlijk. Er wordt soms zoveel gas gegeven dat mensen compleet het strand worden afgeblazen, zo de zee in……
Nadat het rustiger werd qua landingen zijn we naar het appartement gegaan van Chantal, Ronald en Iris en hebben we heerlijk bij het zwembad gelegen terwijl de kinderen lekker aan het zwemmen waren. Martijn en Harriëtte met hun kinderen, Paul en Thomas, woonden daar ook en zij kwamen er gezellig bij zitten.
’s Avonds had Chantal voor ons allen nog heerlijk gekookt.





















Op 9 maart zijn we binnen in de Lagune gaan liggen want morgen vliegen we naar de Dominicaanse Republiek.
Ja, jullie lezen het goed, we spelen vals want we gaan namelijk naar mijn ouders vliegen ipv varen.
We zaten een beetje te plannen en kwamen in Dominica erachter dat we eigenlijk niet zoveel tijd meer hadden. We zouden ons moeten haasten om naar mijn ouders te gaan en zouden dan veel mooie eilanden moeten overslaan. Na heel wat speurwerk op internet kwamen we erachter dat er ook vluchten vanaf St. Maarten naar het zuiden van de Dominicaanse Republiek gingen.
De keuze was toen snel gemaakt. We zouden tijdens de Regatta in St. Maarten zijn en daarna lekker 10 dagen naar mijn ouders gaan in de Dominicaanse Republiek.
Een vakantie in een vakantie.