maandag 20 oktober 2014

Mohammedia en Casablanca

Het uitklaren van Rabat duurde net zo lang als het inklaren. Heel raar want we bleven in het land en zouden naar Mohammedia varen. Maar toch weer die papieren rompslomp…….
Om 14.00 konden we samen met de Batjar dan eindelijk vertrekken. We moesten wachten op een pilotboot want die zou ons buiten begeleiden.


Er stonden golven. Hoge golven en we hadden mazzel dat de haven nog open was. Bij golven van 2 meter of hoger sluit de haven. Hier zijn wat foto’s van onze boot tijdens het uitvaren van de haven, gemaakt door Batjar die voor ons vaarde.


















Na een paar uur lekker zeilen kwamen we aan in Mohammedia. De politie, douane en marechaussee kwamen aan boord en vulden, naar mijn idee, alle drie dezelfde formulieren in. Ook namen ze onze paspoort en meetbrief in. Eric en Stephan vertrouwden het niet en liepen mee om te kijken waar ze onze officiële documenten zouden bewaren. De volgende morgen konden we zo om 10.00 uur gestempeld en wel afhalen.
Heel raar idee om in een haven te liggen terwijl je paspoort, die je volgens mij nooit af mag geven, in een kluisje in een kantoor ligt……
Maar goed de volgende ochtend hadden we onze paspoorten weer en mochten we de haven af én we kregen een pas voor 3 dagen waarmee je de haven weer op kwam.






Een dag later zijn we met z’n allen met de trein naar Casablanca gereden. Een medina, een koffiehuis en een moskee bezocht. Casablanca is een aparte stad. Het leek wel of je elke 5 min. een andere stad binnen liep. Van schoon naar vies, van mooie woningen naar krotten en ga zo maar door.




















De moskee Hassan II, was erg indrukwekkend. Dit is de grootste moskee van heel Europa. De minaret is 300 meter hoog. We konden op bepaalde tijden en tegen een flinke entree prijs, de moskee van binnen bezichtigen.
Eigenlijk best hypocriet want tijdens een bezichtiging is het geen probleem dat de vrouw in het gedeelte is waar de mannen bidden maar tijdens het gebed zelf is alles gescheiden!!!


























Op zondag 12 oktober wilden we naar Lanzarote varen. Eric z’n moeder zou 21 oktober aankomen op Fuerteventura. De reis van Mohammedia naar Lanzarote zou al 4 dagen zijn dus zouden we op net tijd op Fuerteventura aankomen.
Helaas werkte het weer niet echt mee. Bij vertrek zouden we hoge golven en wind tegen hebben. Later in de nacht en de volgende dag zou het weer beter zijn maar die dinsdag zouden we 20 knopen wind tegen hebben en weer golven van 3 meter hoog. Geen leuk vooruitzicht dus…..
We besloten om toch te vertrekken omdat we op tijd wilden aankomen voor Eric z’n moeder. Ook de Batjar wilde vertrekken met bestemming Agadir.
Na één uur kregen we een oproep van Batjar. Zij zagen het niet meer zitten en zouden terug keren naar de haven van Mohammedia. Ze waren dat heen en weer geslinger behoorlijk zat.

Tja, wij zouden ook wel terug willen keren maar we zaten toch een beetje met een deadline.
Na 3 uur in een soort van wasmachine te hebben gezeten, 2 huilende kinderen en mijn officiële zeeziek melding vond Eric het ook wel welletjes…… Hij hakte de knoop door en besloot om ook terug te varen.
Hij belde meteen met de satelliet telefoon z’n moeder om te vertellen dat zij Arke maar moest vragen of ze nog een keer haar ticket om kon boeken omdat we waarschijnlijk niet op tijd in Fuerteventura zouden zijn.
Een derde boot die was uitgevaren, de Duitse ‘Poncho’ was verder uit de kust gaan varen en riep ons op via de marifoon toen zij op de kaartplotter zagen dat wij ook waren omgedraaid. Zij hadden ook wel last van hoge golven maar verder viel het wel mee. Zij zouden wel door varen naar Lanzarote. Een week later spraken we ze in Arrecife en hoorden we dat Tina heel erg zeeziek was geworden. Zij waren uiteindelijk op dag 3 uitgeweken naar Agadir.
Wij hadden dus ook de juiste beslissing gemaakt.
Het blijft toch moeilijk voor een vertrekker. Vertrek je wel of niet en als het tegen zit: ga je dan terug of niet…..
Vlakbij de haven werden wij nog een keer opgeroepen, dit keer was het Batjar. Of wij misschien bij hen aan boord wilden eten. Zij hadden spaghetti gemaakt. Dit kwam echt als een geschenk uit de hemel want ik was echt niet meer in de stemming om een avondmaaltijd op tafel te toveren.
Oh ja, de 3 instanties die een paar dagen geleden aan boord waren gekomen om ons in te klaren, kwamen ook nu weer aan boord en vulden keurig weer alle 3 dezelfde formulieren in en ook nu moesten we onze paspoorten afgeven. Omdat we best een pittige dag achter de rug hadden, kon het ons niet echt veel schelen wat ze met onze paspoorten en meetbrief zouden doen. Een dag later zouden we, als het goed was, alles toch weer terug krijgen……




We zijn nog 2 dagen in Mohammedia gebleven en uit eindelijk zag Eric toch nog een klein weergat. We zouden weinig wind krijgen en veel moeten motoren maar dan zouden we toch nog op tijd in Fuerteventura aankomen.


Dus woensdag 15 oktober hebben we voor de 2de keer de trossen los gegooid op weg naar Lanzarote. Dit keer met een lange oceaan deining en 5 knopen wind. Heel wat beter dan de vorige keer. Stephan, Marjolein en Salé bleven nog in Mohammedia. We moesten dus afscheid nemen.
De oversteek heeft 4 dagen geduurd voordat we Lanzarote in zicht hadden.






woensdag 8 oktober 2014

Chefchaouen




‘Er ligt hier, ongeveer 400 km vandaan, een heel mooi blauw dorpje’ zei Marjolein. Ze had gelezen over Chefchaouen.

We waren, bij ons aan boord, aan het borrelen in de haven van Rabat. ‘Misschien kunnen we wel een auto huren voor een paar dagen en een hotelovernachting’.  Ja, een ding stond vast, we wilden iets van Marokko zien en hoe kun je dat beter doen dan per auto…..
De volgende ochtend was het hotel in het blauwe dorpje geboekt en hadden Stephan en Eric de huurauto opgehaald. Er zat zelfs een tomtom in!!!!
Met z’n zessen gingen we op pad, richting Chefchaouen. Het ligt ongeveer 5 uur rijden ten noordoosten van Rabat.




De tocht erheen was al een hele belevenis. De wegen waren goed maar ze rijden hier soms echt als gekken……
Stephan nam het eerste gedeelte voor zijn rekening en Eric heeft ons door de bergen geloodst.










Onderweg zijn we een paar keer gestopt. Langs de kant had je allemaal winkeltjes waar ze typische Marokkaans aardewerk verkochten, wat we natuurlijk even van dichtbij wilden bekijken.


Bij een restaurantje waar het vlees buiten aan een spit hing hebben we iets gegeten.
Ook zijn we even gestopt bij een Medina (markt). Ze verkopen daar echt alles!!!!
































Om 19.00 uur, net voor het donker, reden we het dorpje in. Het hotel had prachtige kamers met een Marokkaans tintje.



De volgende dag na het ontbijt zijn we lopend de heuvel achter het hotel op gelopen. Op de top stond een moskee en daar zouden we beslist heen moeten volgens de receptionist. Het uitzicht was magnifiek maar de moskee was helaas gesloten.













De tocht naar beneden ging makkelijker dan omhoog en nadat we iets gedronken hadden op een terrasje zijn we het blauwe stadje in gedoken. We kregen verschillende verhalen te horen waarom de huizen blauw geschilderd waren. De één zei dat witte huizen pijn deed aan je ogen, de ander vertelde dat het een ode was aan de Joden die hier vroeger gewoond hadden. Helaas kon ik niets vinden op internet…. Maar het is heel apart als je door het dorpje loopt.



















Thomas en Jesper wilden in de middag nog even zwemmen dus gingen Eric en Stephan met hen mee naar een hotel met zwembad en waar ze “heel toevallig” alcohol schonken!!!
Marjolein en ik wilden nog even shoppen dus doken wij het dorpje weer in. Tijdens het shoppen wilde Marjolein 6 schildpadden kopen die daar heel zielig in een bak zonder water in de zon lagen. Ze vertelde me, toen we op een terrasje zaten, dat ze Stephan al eens had verrast door met een lammetje thuis te komen. Ik kon Marjolein ervan overtuigen dat ze niet alle dieren kon redden want ze had haar zinnen alweer gezet op een aantal zwerfkatten die rond ons tafeltje liepen te bedelen.




De volgende ochtend voordat we weer gingen rijden wilden Marjolein, de jongens en ik nog ansichtkaarten kopen.
De jongens wilden graag een kaartje sturen naar school. We hoefden nog maar 1 trap omhoog richting het hotel en toen zagen we haar staan….. een super mager, jong poesje.









Eigenlijk waren we alle 4 verkocht. Marjolein heeft meteen wat melk gekocht en toen duidelijk werd dat er niemand bij dit poesje hoorde heeft ze haar meegenomen en vroeg zich af hoe Stephan zou reageren op een extra passagier.
Stephan reageerde verrast maar was natuurlijk meteen verkocht ;-)
Op de terugweg zat Marjolein dus met een doos op schoot met het kleine, magere poesje erin….. de jongens vonden het prachtig en wilden er ook een meenemen…..
Pas in Mohammedia kreeg ze de naam Salé, net zoals de wijk in Rabat, waar de haven eigenlijk lag



In Rabat zijn we nog naar een medina (lokale markt) geweest. Deze lag achter een grote stadsmuur, in het oude gedeelte van de stad. Op de grond zagen we nog wat rode plekken. Dat was bloed afkomstig van het offerfeest. In heel Marokko zijn er 7,7 miljoen, ja jullie lezen het goed….. 7,7 miljoen, schapen geslacht op 5 oktober. Onder weg naar een grote supermarkt zagen we de huiden nog langs de weg liggen. Gelukkig hebben we niet zo veel mee gekregen van het offerfeest zelf. Wel zagen we de dagen ervoor iedereen met schapen lopen. In de kofferbak van een auto, aan een lijntje, op een brommer en in busjes…..

Marokko is een mooi land met van alles wat….. bergen, woestijn, strand en zee.
Wat jammer is dat veel vertrekkers er toch voor kiezen om na Portugal naar Madeira te varen en Marokko links laten liggen. Stephan had daarom de Nederlandse ambassadeur van Marokko uitgenodigd met het idee om Marokko meer op de kaart te zetten bij zeilers.
Een paar dagen later stonden we dus met andere Nederlandse vertrekkers te borrelen op de steiger van Rabat met de ambassadeur.