donderdag 23 juli 2015

aankomst Den Helder, wat een verrassing....


We hadden onze wekker gezet. Iets waar we langzaam weer aan zullen moeten gaan wennen de aankomende tijd.
We wilden namelijk met de stroom mee naar Den Helder. Er stond weinig wind maar dat zou om 14.00 uur veranderen in windkracht 5.
Nadat we lekker hadden ontbeten en thee gedronken maakten we ons gereed voor vertrek. Om half 9 wilden we de haven verlaten en dat lukte. Willemijn vaarde met ons mee en kon zo rustig aan de bewegingen van de golven wennen. Het was nog zo rustig qua wind dat we het rifje er uit wilden halen maar we wisten dat het in de middag harder zou gaan waaien.
We hadden uitgerekend dat het ongeveer 7 uur zou duren om naar Den Helder te varen. Rond 16.00 uur zouden we dus in de buurt van Den Helder zijn. Om 16.30 uur zou een landingsvaartuig van de stichting KTL (Keep Them Landing) ons tegemoet varen met familie en vrienden. Een half uurtje speling vonden we prima.
Van 10 knopen wind gingen we aan het eind van de ochtend snel naar 16 knopen wind. De zeilen stonden lekker bol en we gleden over de golven. Op windfinder zou het om 14.00 uur windkracht 5 worden en inderdaad, toen we om 14.00 uur op de windmeter keken zagen we dat hij 18 knopen aan gaf. De jongens lagen lekker bij ons op bed maar wij zaten buiten omdat het binnen behoorlijk bumpy was. We waren toch ook wel blij dat we het rifje hadden laten zitten. Op een gegeven moment werd er zelfs een waarschuwing afgegeven voor windkracht 6 voor Hoek van Holland en Texel. We zagen ook de windmeter oplopen naar 24 knopen. Hé dat hadden ze niet voorspeld. We zouden tot en met 19 knopen krijgen……. Willemijn kreeg het toch maar even voor haar kiezen maar gelukkig hadden we halve tot ruime wind dus gingen we niet schuin.
Doordat we stroom mee hadden en dat de wind toch iets harder was dan voorspeld zag het er naar uit dat we om 15. 00 uur al aan zouden komen in Den Helder. Dat was dus niet de bedoeling!!!! Ik had immers tegen familie en vrienden gezegd dat we om 17.00 uur aan zouden komen en landingsvaartuig zou ons om 16.30 uur tegemoet varen.
Tja dan moesten we maar voor de dijk heen en weer gaan varen. Helaas begon het ook nog te regen en kregen we een déjà vu. Een jaar geleden vertrokken we namelijk ook met wind en regen uit de haven van Den Helder. Heel frustrerend want zaterdag 11 juli was het prachtig zonnig en warm weer. Je zou er bijna bijgelovig van worden. 


Het landingsvaartuig dat om half 5 met familie en vrienden ons tegemoet zou varen kwam alvast een proef rondje doen. We riepen Thomas en Jesper naar buiten en zij zagen tot hun verbazing de boot. Ze stonden te glimlachen van oor tot oor. Ik had natuurlijk nog meer pret want ik wist dat ze later terug zouden komen met familie en vrienden.


Op de dijk hadden vrienden, die te vroeg in Den Helder waren, ons al langs de dijk gespot. Het heen en weer varen werd toen voor Thomas en Jesper wat aangenamer. 

De jongens waren natuurlijk erg ongeduldig, wat begrijpelijk was. Ze waren maar een paar minuten verwijderd van onze thuishaven en wilden dus eigenlijk meteen aanmeren. Gelukkig begrepen ze het dat het voor de belangstellenden die speciaal voor ons naar Den Helder waren gekomen, leuker zou zijn als zij ons de haven binnen zouden zien varen. Zij wisten nog niets van een tweede ontmoeten met het landingsvaartuig.  


Om 16.45 uur draaiden we de boot voor de laatste keer om en vaarden we richting de haven. Het was inmiddels droog geworden. Tja en toen kwam het landingsvaartuig aangevaren. Wat zaten er veel familie en vrienden op de boot. De jongens stonden te glunderen van plezier. Een boot helemaal vol met familie en vrienden!!!!
 









Jetty, mijn vriendin zat zelfs boven op om foto’s te maken. We hadden niet verwacht dat er zoveel familie en vrienden ons binnen zouden halen. Wat een ontvangst. Echt geweldig……..
Iedereen bedankt voor jullie aanwezigheid. 

En natuurlijk onze dank aan de mannen van KTL, TOP!!!!















Na het aanmeren stroomde bij ons behoorlijk wat adrenaline door ons lijf, dit ontvangst was zo overweldigend. We wisten gewoon niet wie we als eerste moesten omhelzen dus liepen we maar de hele rij af. Ook waren er veel vriendjes van de jongens en zodra we vast lagen gingen ze meteen op pad op het haventerrein. Wat hadden ze elkaar veel te vertellen. 




























Na alle omhelzingen was er natuurlijk champagne. Eric en ik stonden op de steiger en knalden de kurken van de flessen. Zo, dat hebben we toch maar even gedaan met z'n viertjes, een jaar weg, een jaar zeilen, veel gezien en meegemaakt én 2 keer de Atlantische oceaan over…… een reis om nooit meer te vergeten.
 Met een klein gezelschap hebben we nog geborreld op de boot. Marjolijn en Stephan van de Batjar (zij waren een week eerder na een jaar varen in Den Helder aangekomen) haalden patat en snacks. Met z’n elven hebben we heerlijk gegeten en flink wat bij gekletst. Marjolijn en Stephan gingen uiteindelijk pas na twaalven richting huis.
Wij bleven nog één nachtje op de boot slapen en zouden maandag naar huis gaan.


De rit naar huis de dag erna was heel raar. Het voelde meteen weer als vanouds maar toch ook weer niet. We konden gelukkig een auto lenen van een vriendin van mij (Monic en Rogier, echt top en nogmaals bedankt!!!) dus dat was super geregeld.
Eenmaal in onze wijk zagen we dat de voortuin van ons huis versierd was met vlaggetjes en ballonnen.

Dat is nog eens leuk thuis komen, wat een verassing.
We hadden afgesproken dat Jesper het onderste slot open mocht maken en Thomas het normale slot. Het onder slot was geen enkel probleem maar Thomas kon de gewone huissleutel niet meer vinden tussen al die andere sleutels. Ook Eric had moeite om de juiste sleutel te vinden, het was gewoon hilarisch en alles staat op film!!!
En dan kom je binnen, wat een ruimte…..

De jongens renden van de ene kamer naar de andere kamer. ‘Oh mam, kijk dit…..” en “Jee pap, moet je dit zien….”
Eric stortte zich meteen op de post en ik ben naar de supermarkt gereden om lekker brood en beleg te kopen.
Het voelde weer zo vertrouwd toen ik daar in de winkel liep.
Nadat we wat hadden gegeten en de jongens naar hun vriendjes gingen, keken Eric en ik elkaar aan…..we hadden hetzelfde gevoel: het is nu echt voorbij!!!!

Inmiddels hebben we alles een sopje gegeven en flink wat dozen uitgepakt.
Helaas lijkt er geen einde aan te komen. De wasmachine draait nog steeds op volle toeren en het hele huis ruikt lekker fris naar wasmiddel.
De fietsen van de jongens hebben we weer rijklaar gemaakt en de trampoline hebben we weer opgezet. De voor- en achtertuin is zeer goed bijgehouden door onze overbuurman (Ap, bedankt voor de goede zorgen).

Twee dagen hebben we de jongens niet gezien. Ze mochten logeren bij hun vriendjes en dat kwam goed uit want zo konden Eric en ik flink door werken in het huis en natuurlijk op de boot. Nadat we de kamers van de jongens een beetje op orde hadden werd er op dag 3 bij ons gelogeerd. De kamers zijn nog niet lang klaar maar dat maakte de jongens niets uit.



Tijdens de reis hadden we de jongens een huisdier beloofd en sinds 19 juli jongstleden hebben we er een nieuwe bewoner bij.
Zijn naam is Sam, is 9 weken oud en wij hopen dat hij van zeilen houdt…..