We hebben Europa verlaten

Thomas kleurt de Marokkaanse vlag

Voila......hier het resultaat

Dindag, 30 september, 2:30/03:30/04:00 uur golf van Gibraltar:

Batjar, Batjar, dit is Volonté, over…….

Batjar, Batjar, dit is Volonté, over…….

‘Oh kom op, Marjolein, pak die marifoon nou op’. Ik (Denise) heb de wacht en als het goed is zou Marjolein ook de wacht hebben van 2.00 uur t/m 8.00 uur.

Nee, het gaat niet lukken met de marifoon. Misschien liggen we te ver van elkaar vandaan dacht ik nog.

Jammer, ik had zin om even te kletsen op kanaal 77 maar helaas, ik zal de nacht alleen door moeten brengen.

Om half 4 hoor ik opeens: ggggkkkrrrrr ‘Volon ggggkrrrrr té, Volon ggggkkkrrrrr té, dit is B kkkrrrr atjar, over gggkrrr’. Ik pak de marifoon en ik roep: ‘Batjar, dit is Volonté, over. Kanaal 77’.

Helaas ik ontvang niets en ik ben weer alleen in de stilte van de nacht.

We hebben Europa verlaten en zijn op weg naar Rabat, Marokko.

Er staat lekker veel wind en we doen ruim 8 knopen over de grond. Heerlijk maar het lijkt wel alsof de wind steeds meer aantrekt. Om half 8 heb ik Eric, een half uur eerder dan gepland, uit zijn bed gehaald want ik wilde toch het eerste rif erin (grootzeil wordt dan kleiner) hebben.

De golven werden ook steeds hoger en uiteindelijk om 8 uur zaten we met zijn allen in de kuip.

We voelden ons allemaal een beetje gammel dus stelden we school maar even uit.

In de middag ging het nog harder waaien en we zagen de windmeter af en toe naar de 35 knopen (windkracht 8) gaan. Dat is raar want dat stond echt niet in de voorspelling. We zouden max 20 knopen krijgen!!!

Uiteindelijk hebben we de volgende dag een 2^de rif erin gezet en nog gingen we met bijna 9 knopen vooruit.

Na een spannend avontuur (zie vorig bericht) zagen we, toen het ochtend werd, Batjar iets achter ons liggen. En jawel deze keer konden we, zonder gekraak, praten over de marifoon en natuurlijk ging het alleen maar over de harde wind en dat we er ongeveer 40 uur over hadden gedaan in plaats van de 48 die we ervoor hadden uitgerekend!!!!!

We werden binnen geloodst door een pilotboot. In de ingang lag een baggerschip en die versperde behoorlijk de ingang. Gelukkig konden we erdoor en rond 10 uur lagen we aan de meldsteiger en konden Eric en Stephan (Batjar) beginnen met de inklaar procedure die bijna anderhalf uur in beslag nam.

Nadat de mannen bij de douane waren kregen wij bezoek van een iets wat bejaarde snuffelhond. Deze hond zou drugswaar moeten opsporen maar Marjolein en ik betwijfelden of dit arme beest überhaupt wel iets zou ruiken…..

Toen de hond nog even boven het midden luik snuffelde, die open stond en waarschijnlijk het fruit zag liggen, viel er een sliert kwijl uit zijn bek naar beneden en hoorde ik Thomas nog ‘IEUW’ zeggen. Gelukkig kon hij nog net op tijd zijn hoofd wegtrekken……

Met wat duwtjes en trekjes aan zijn lijn besloten ze dat het beter voor de hond was om alleen het dek te controleren want 4 treden naar beneden zagen zij zelf waarschijnlijk ook niet zitten. Ze stuurden daarom maar 2 mannen naar binnen om de rest van onze boot te controleren. Ze trokken hier en daar wat kastjes open en zagen alleen speelgoed, handdoeken en kleding. Ook het matras in de punt werd omhoog getilt en toen ze allemaal kratten met blikvoer zagen vonden ze het wel genoeg. Ze bedankten mij en gingen een kijkje nemen bij de Batjar.

Na het hele circus mochten wij eindelijk naar de haven en konden Eric en Stephan naar het havenkantoor om daar nogmaals een flinke hoeveelheid papierwerk in te vullen.

Yep, zo ben je ruim 3 zinloze uurtjes kwijt om in te klaren en een plekje in de haven te krijgen.

nachtelijke duik.....

“Jesper…..ga papa wakker maken…..snel” hoor ik Denise enigszins paniekerig zeggen. Ik hoor dat de motor in z’n vrij gezet wordt en gelijk daarna slaat de motor af. Dat klinkt niet goed. Jesper sliep in de kuip tijdens de wacht van Denise omdat hij zeeziek was en komt mij nu uit mijn bed halen. Met een slaperig hoofd snel ik naar buiten en zie naast de boot een boei van een visnet en een soort van blauw rood knipperlicht. “Ik zag hem echt niet…”.

Ok….even rustig. Laten we kijken hoe we dit kunnen oplossen. Klaarblijkelijk zijn we in een visnet gevaren. De motor is afgeslagen dus het net zal ook wel in de schroef zitten. “Denise….geef even die pikhaak”. Ik sta op het zwemplateau en zie inderdaad een net met drijvers achter en naast de boot hangen. Dit ziet er niet goed uit. Ik probeer met de pikhaak het net op te tillen en met een scherp mes de lijnen van het net en het net zelf door te snijden. “Dit gaat niet lukken….ik ben bang dat ik het water in moet”.

Na masker, snorkel, vinnen en een waterdichte zaklamp gepakt te hebben spring ik het donkere water in. Ik probeer op een plek te springen waar geen net ligt en gelukkig lukt dit. Het is half 5 in de ochtend en ik hang onder de boot met golven van ongeveer een meter hoog en constateer dat het net inderdaad flink in de schroef gedraaid is. Nadat ik weer boven gekomen ben vraag ik een mes aan Denise. Ik duik weer onder en probeer het net los te snijden van de schroef en schroefas. Na dit een paar keer geprobeerd te hebben ben ik nog niets opgeschoten. De drijvers die het net aan de oppervlakte hielden zijn ook flink om de schroefas en schroef gedraaid en maken het mij bijna onmogelijk het net en de lijnen van de as los te snijden. “Denise….kun je het duiksetje gereed maken?” Ik kruip nog even uit het water en bedenk me dat de temperatuur van het water gelukkig goed is…..zo rond de 24 graden blijkt later. Vijf minuten later is het duiksetje opgetuigd, getest en omgehangen en ik spring het water weer in. Onder de boot zie ik nu duidelijk een groot net de diepte in verdwijnen. Ik begin aan het karwei waarvan je hoopt als zeiler het nooit te hoeven doen. Zeker niet in het donker. Gelukkig liggen we niet dicht bij de kust en zijn de golven een stuk minder dan afgelopen dag. We hadden de dag ervoor een flinke wind tot wel 35 knopen en golven van zeker een paar meter hoog. Het lossnijden gaat langzaam maar ik zie wel resultaat. Een redelijk deel van het net is al los en zweeft een beetje met de beweging van de golven op en neer. Ik begin al te denken “dit is straks een leuk verhaal voor bij een borrel of bbq”. Ik heb dit nog niet bedacht of ik voel dat mijn bewegingsvrijheid enigszins beperkt wordt. Ik voel aan mijn trimvest en constateer tot mijn schrik dat ik op twee punten van mijn trimvest vast zit aan het net. “Oké…..rustig blijven nu. Probeer het net los te maken, Eric”. Bij elke beweging voel ik dat het net op meer punten vast blijft zitten aan mijn duikuitrusting alsof het kleeft en mijn gedachten gaan plotseling over naar “dit kan wel eens een heel droevig verhaal worden”. Gelukkig lukt het mij na een paar minuten het net los te krijgen en ik ga terug naar de oppervlakte. Ik meld Denise dat het voorspoedig gaat maar dat het zeker nog wel even duurt. Wat moet je anders zeggen.

Na weer onder gedoken te zijn moet ik proberen het net los te snijden maar tevens met mijn andere hand het net wat al los is bij elkaar te pakken en in mijn andere hand te stoppen zodat het niet weer vast komt te zitten aan mijn duikuitrusting. Het probleem is alleen dat er al een zaklamp in die hand zit en ik ook nog moet proberen me vast te houden aan de schroefas.

Het is een hele klus maar na 1,5 uur is alles los gesneden en trek ik het laatste deel van het net los van het roerblad. Ik kruip uit het water en zie dat het al licht geworden is. Ondanks de temperatuur van 24 graden ben ik toch behoorlijk afgekoeld en ik begin te klappertanden. Snel maar even omkleden en warme kleding aan trekken. We starten de motor en checken of de schroefas meedraait en niet lekt van binnen. Alles lijkt het weer te doen en we varen met langzaam gas weg van de plek des onheils.

Een paar uur later zien we een zeilboot varen en doen een oproep naar de Batjar die gelijk met ons vertrokken is uit Portimao. Het blijkt inderdaad de Batjar te zijn en samen varen we op richting Rabat.

  

Onverwacht bezoek

We liggen al ongeveer een week verwaaid in Oeiras, door een constante, vrij krachtige zuidenwind die ons belemmerd verder af te zakken naar het zuiden, wanneer het idee ontstaat mijn moeder te vragen of ze ons een paar dagen wil verblijden met een bezoek. Zaterdag wat over en weer geWhatsappt en diezelfde dag een ticket geboekt. 

Zondagavond was het al zover. Met de taxiservice van de haven naar de luchthaven gereden samen met Jesper en om iets over achten liep mijn moeder door de deuren bij de aankomsthal.  Ze had een koffer vol spullen meegenomen, hoofdzakelijk bootspullen, en het leek later aan boord wel sinterklaasavond.

De dag hierna zijn we met de trein naar Cascais gereden en hier wat rondgewandeld. Dinsdag was een dag met veel regen en wind maar ’s avonds klaarde het toch wat op wat een reden was om wat andere boten uit te nodigen voor een borrel.

De moeder van Frieda (Puff) was er ook en zo konden de moeders mooi kennismaken, daar ze op donderdag dezelfde vlucht terug naar Nederland zouden hebben.

Woensdag op tijd opgestaan om naar Lissabon te gaan…..ook weer met de trein. Dit opstaan deed wat pijn omdat het toch wel wat laat geworden was de avond ervoor.

Donderdag was alweer het vertrek van mijn moeder. Ze zou de taxi naar het vliegveld nemen om 7 uur ’s morgens dus de wekker gezet om 6 uur. Na het afgaan van de wekker waren Denise en mijn moeder al snel druk in de weer om in te pakken, ontbijt te maken en natuurlijk druk kletsen. Ik keek met wat slaperige ogen op mijn telefoon en zag dat het pas 5 uur was. Ik weet dat (deze) vrouwen wat tijd nodig hebben in de ochtend maar dit is toch wel een beetje overdreven dacht ik nog. Beide hadden helemaal niet op de klok gekeken en waren er dus ook niet achter gekomen dat de wekker van mijn moeder nog op Nederlandse tijd stond J

We wilden nog een paar dagen in Oeiras blijven en met ons nog enkele andere Nederlandse boten. Het weer werd steeds beter dus een goede reden voor een strand BBQ.

1

Porto, een verjaardag en een hele hoge golf

Leixoes was onze eerste haven in Portugal.
Op 20 min afstand met de trein lag Porto. De eerste 2 dagen hebben we het lekker rustig aan gedaan. School in de ochtend, een beetje klussen, boodschappen doen en wandelen op de boulevard terwijl de jongens lekker konden waveborden.

Op dag 3 zijn we met z'n viertjes naar Porto gegaan met de trein.
Porto is de op een na grootste stad van Portugal en is gebouwd aan de noordoever van de rivier de Douro. De stad is vooral bekend als herkomstplaats van port (wijn).  Vroeger werden de vaten met port vervoerd vanuit Alto Douro (wijn regio van meerdere dorpen) door de 'barcos rabelos' (kleine scheepjes) over de Douro naar de wijnhuizen van Vila Nova de Gaia. Daar werd het gelagerd en vanuit Porto geëxporteerd over de hele wereld.Tegenwoordig gebeurt dit vervoer van Alto Douro naar Porto met vrachtwagens over de weg.
Echter de barcos rabelos liggen nog steeds in de rivier als decor.

We zijn in Trindade uitgestapt en richting het oude centrum Ribeira gelopen. Onderweg kwamen we langs de hoogste kerktoren van Porto de Torre dos Clerigos en deze hebben we beklommen (had heeeel veeeel treden!!!!).
Er werd ons verteld dat we boven aan de toren een mooi uitzicht hadden over de hele stad. Inderdaad, eenmaal boven gekomen hadden we een waanzinnig uitzicht over de hele stad en de rivier Douro.

Nadat we weer beneden waren zijn we richting de rivier gelopen. Onderweg naar Ponte Luis I (een opvallende boogbrug) hebben we nog een terrasje gepakt.
Het viel ons op dat de huizen hier in de stad aan de voorkant allemaal keramische tegeltjes hebben. Dit zijn azulejos. Het ene huis heeft blauwe/witte tegels en het huis ernaast gele/witte tegels. Het ziet er echt prachtig uit.





En ook het oude station heeft mooie azulejos met tekeningen waarop verschillende taferelen te zien zijn.

Ponte Luis I

De Ponto Luis I ligt 44 meter boven de Douro en verbindt de twee stadsdelen Porto en Vila Nova de Gaia met elkaar.
Tegen etenstijd hebben we één van de vele restaurants uitgekozen en konden we onder het genot van een steak, hamburger en frietjes genieten van het uitzicht van de Douro en Vila Nova de Gaia.

uitzicht over Douro

uitzicht Porto

uitzicht Vila Nova de Gaia

Op woensdag 3 september, een dag na ons Porto uitje, hebben we Leixoes verlaten en zijn we via Aveiro, waar we een nacht voor anker lagen, naar Figueira da Foz gevaren. Op deze trip hebben we eindelijk onze eerste makreel gevangen. De eerste vond Eric te klein en hebben we maar laten gaan. Eric had het formaat van de makrelen uit de Nederlandse supermarkt nog in gedachten maar die vang je hier niet :-). Helaas waren de 2de en 3de nog kleiner en hebben we ons criterium bijgesteld. De vierde die ongeveer even groot was als onze eerste vangst had minder geluk en smaakte goed.

In Figueira da Foz hebben we op 5 september Eric zijn verjaardag gevierd. Eerst in de ochtend samen met de bemanning van de Zwerver en Puff met een zelf gemaakte cheesecake en een chocolade taart en later op de avond in Nazaré met een borrel met de bemanning van de Verleiding, Puff en Ojala.

We hadden vanaf Leixoes 2 dagen gevaren en wilden in Nazaré een dagje blijven liggen.
Ron en José van de Verleiding waren die dag ervoor naar het bovenste gedeelte van Nazaré geweest en vertelden dat er een ascensor (een soort tram) rijdt, die je recht tegen de heuvel naar Sitio vervoert. Daar boven op de klif kun je de binnenkant van de Farol de Nazaré (vuurtoren) bekijken.

Tijdens onze wandeling naar de tram liepen we op de boulevard langs het strand. Op het strand lagen allerlei gedroogde vis. Het leek wel alsof er met een wals overheen was gereden. Het zag er in ieder geval onsmakelijk uit en het stonk verschrikkelijk......

Helaas reed de ascensor wegens een technische storing niet. Op het moment dat we naar de boot terug wilden lopen kreeg ik een sms van Frieda (Puff) dat er ter vervanging van de ascensor een bus naar Sitio reed. Wij dus met de bus naar Sitio. Het was wel even wennen in die bus want de straten gingen hier recht omhoog en recht naar beneden. Gelukkig zat er een goed paar remmen op deze bus en bracht de buschauffeur ons veilig op het pleintje in Sitio



Eenmaal boven hadden we een prachtig uitzicht over het strand van Nazaré. In de verte zagen we zelfs nog onze haven liggen.

Na even iets gedronken te hebben liepen we het pleintje af, waar een mooie kerk stond, richting de vuurtoren.
Je kon er via een asfaltweg naar toe maar de jongens vonden het leuker om via een klein paadje naar de Farol te lopen.Gelukkig liep de weg naar beneden.......
De vuurtoren was open voor publiek en ook hier hadden we een mooi uitzicht.
















De zee bij dit plaatsje is één van de meest geliefde surfspots van de wereld. Hier zijn namelijk al meerdere malen records gevestigd voor het surfen op de hoogste golf. In 2013 heeft een Britse surfer hier een record gevestigd door op een 23 meter hoge golf te surfen. In de vuurtoren staat zijn surfbord en een paar waanzinnige foto's waarop te zien is hoe hij op deze golf surft!!!!!

 

foto van internet van de hoogste golf waar men op heeft gesurft!!!!!

 Na deze indrukwekkende foto's te hebben aanschouwd zijn we, terwijl we genoten van een ijsje, terug naar het pleintje gelopen waar de bus ons weer naar de benedenstad zou brengen.
Voordat we terug gingen naar de boot hebben we eerst nog boodschappen gedaan. We hadden 4 gallons met water, een paar flessen cola, pakken sap, avondeten en fruit. Gelukkig was de taxi standplaats niet ver van de supermarkt zodat we lekker met de auto terug naar de haven zijn gereden.
Thomas merkte nog op dat dit weer de eerste keer was dat we in een auto zaten sinds we een paar maanden vertrokken waren :-).