Van eiland naar eiland......

Ja, ik weet het…. Het is al weer een hele tijd geleden dat we iets op het blog hebben geplaatst…..

’s Avonds in bed komen de zinnen op in mijn gedachten maar ik ben dan te moe om op te staan en om de computer op te starten. In de ochtend ben ik de mooie zinnen weer vergeten want dan ben ik druk bezig met ontbijt maken voor iedereen, les geven aan de kinderen, tijdens de pauze ben ik de werkjes aan het nakijken en/of geef ik aan Eric gereedschap aan als hij aan het klussen is Na de lunch gaan we vaak op pad om iets van het land te zien of liggen we met z’n allen in de zee tussen de schildpadden, roggen en de meest fel gekleurde vissen. ……. Oh ja, tussen door doe ik nog de handwas en boodschappen en in de avond treffen we vaak nog andere vertrekkers op een van de boten.

Pffff, als ik dit zo opschrijf dan snap ik waarom ik aan 24 uur te weinig heb!

We hebben alweer een paar heerlijke zeildagen gehad zonder dat er iets kapot is gegaan. Zo krijg ik er weer vertrouwen in.

Na Bequia zijn we richting het zuiden naar de Tobago Cays gevaren. Het eerste eiland was Canouan. We wilden daar eigenlijk maar 1 nachtje blijven ankeren maar we lagen zo lekker in deze baai en Stephan was jarig dus dat moest gevierd worden met een Piña colada. We lagen met onze boten voor een hotel dus nadat we taart hadden gegeten op de Batjar zijn we in onze bijboten gestapt en naar het strand gevaren. Daar hebben we heerlijke strandbedjes gehuurd en de hele dag lekker liggen luieren op het strand.

Als afsluiter van die avond hebben we nog pizza’s in het restaurant gegeten. Een hele geslaagde en relaxte dag.

De volgende dag stonden de Tobago Cays op het programma.

We wisten dat daar scènes van Pirates of the Caribbean 1 & 2 waren opgenomen. De jongens hebben die dag tijdens de rit deel 1 en 2 van de film gekeken.

Hoe dichter we bij de Cays kwamen, hoe blauwer het water werd.

Maar toen we echt bij de eilanden kwamen was het alsof we in een sprookje beland waren. Wauw, wat is het water blauw daar…… gewoon echt super blauw. We hadden al plaatjes gezien op internet en in boeken but this was real......

Helaas waren we niet de enige. Er lagen nog zo’n 60 boten voor de eilandjes. Eric heeft de Volonté er netjes doorheen geloodst en net voorbij het derde eiland hebben we het anker laten vallen. 

Meteen zijn we in het bijbootje gestapt om naar het eerste eilandje te varen waar een schildpaddengebied was, dat eilandje heet Baradel. Door de golven was het water een beetje troebel geworden waardoor we maar een paar schildpadden zagen. Na de onderwaterwereld was Baradel zelf aan de beurt.

Op het eiland zagen we leguanen in alle kleuren, bruin, grijs, rood…. 

Ook hebben Eric en Thomas nog een landschildpad gezien. Helaas waren Marjolein, Stephan, Jesper en ik de andere kant opgelopen waardoor we deze beauty hebben gemist.

Daar we niet echt lekker rustig lagen door de golven besloten we om tussen de eilanden Petit Rameau en Petit Bateua te gaan ankeren. Op Petit Bateau zouden we die avond ook gaan barbecueën met z’n allen. 

Dat hadden we geregeld met ‘local vendors’. Deze jongens komen met hun boot langszij en verkopen souvenirs, fruit, vis en regelen dus barbecues. Om 17 uur werden we verwacht en konden we plaats nemen aan een van de vele lange tafels die daar stonden. Gelukkig was het super rustig dus konden we kiezen waar we ons wilden laten verwennen met kip, vis, rijst en fruit. Het was super geregeld allemaal en het eten was erg lekker.

De volgende dag was het tijd voor Petit Tabac, het eiland waar Captain Sparrow (Johnny Depp) en Elisabeth Swan (Keira Knightley) werden achter gelaten. We haalden het anker op en vaarden langs de koraalriffen naar het laatste eilandje.

Voor Petit Tabac lieten we het anker weer zakken. Gelukkig lagen er maar een paar boten dus was het niet druk.

Helaas stond er bij het strand aan de voorkant waar wij met de boot voor anker lagen, een flinke branding.

Met de bijboot zijn we toen maar naar de achterkant van het eiland gevaren in de hoop dat het daar wel zou lukken. Gelukkig stond daar minder branding dus zijn we met de bijboot daar op het strand geland.

Op een paar Franse na hadden we het eiland voor ons zelf. Thomas en Jesper zochten de rum voorraad zoals in de film maar die hebben we niet gevonden……

Vanaf de Tobago Cays zijn we via Mayreau, waar we een nachtje hebben gelegen, naar Union Island gevaren.De volgende dag om 7 uur in de ochtend, werden Eric en ik wakker van een bonkend geluid. Dit geluid hadden we nog niet eerder gehoord. Wat was dat? We keken elkaar aan en we sprongen uit bed….. We hadden via het roer contact met het koraalrif! Er was een flinke regenbui met wind en golven overgekomen en bij elk golfdal raakten we het koraalrif even. Eric startte de motor en ik haalde het anker op.

We besloten om iets verder het anker weer te laten zakken. Nadat we weer vast lagen is Eric meteen met zijn snorkelsetje in het water gedoken om te kijken of we schade hadden….. Gelukkig, we hadden niets, zelfs geen krassen in de verf.

Later die ochtend hebben we afscheid moeten nemen van Stephan en Marjolein. Zij zouden naar het zuiden afzakken, Trinidad en Tobago. Wij hebben daar helaas geen tijd voor omdat we naar het noorden willen naar mijn ouders op de Dominicaanse Republiek. Dus het zat er aan te komen dat onze wegen elkaar een keer zouden scheiden. We zullen hen erg missen, wat hebben wij het gezellig gehad en wat hebben we gelachen. Helaas zullen we hen nu pas weer in Nederland zien.

Maar niet te lang getreurd, want na een nachtje in Bequia te hebben gelegen zijn we verder gevaren naar Cumberland (St. Vincent). Daar lagen Leon en Frieda met de Puff. We hadden hen als laatste in Mindelo gezien en zij lagen een dag achter ons toen we de Atlantische oceaan overstaken. Hoe leuk is het niet om iedereen die we in Europa hebben ontmoet hier in het Caribisch gebied weer te zien! De Cobb bbq werd weer uit de bakskist gehaald en aangestoken op de Puff. Daar hebben we heerlijk gebarbecued en naar elkaars verhalen geluisterd.

De volgende dag moesten we alweer afscheid nemen. Ook hen zien we pas weer in Nederland omdat zij nog ruim 2 jaar zullen varen.

Naast de baai van Cumberland ligt Wallilabou. In deze baai zijn er ook scènes opgenomen van de film Pirate of the Caribbean.

Thomas en Jesper herkenden meteen de rots waar de skeletten aan hingen toen we vlakbij de baai waren. We waren de baai nog niet in of er kwam al een ‘vendor’ aan die ons wel wilde helpen met de lijn. Het ankeren gaat hier, net zoals in Cumberland, iets anders dan we gewend zijn. Je gooit het anker uit met 50 meter ketting en met de spiegel naar de kant lig je met een lange lijn vast aan een palmboom. Nadat we vast lagen liet hij ons zien wat hij allemaal in zijn boot had, souvenirs, fruit en hij zou morgenochtend ook nog brood kunnen brengen als we dat zouden willen. Dat was dus afgesproken en Eric kocht ook nog wat fruit bij hem. Die middag zijn er wel 8 boten langs gekomen en bij elke boot hebben we wel een banaan, passievrucht, pompoen of armbandje gekocht. We hebben er dus heel wat vrienden bij gekregen hier in Wallilabou……

Wat ik al schreef zijn er hier in Wallilabou scènes opgenomen van Pirates of the Caribbean 1&2. Ik heb met een taxi chauffeur gesproken en hij vertelde dat ze hier 6 weken hebben gefilmd. Helaas is er door een orkaan in 2008 veel verwoest. De steiger waar Captain Sparrow, vanaf het kraaiennest van zijn zinkende schip, opstapt is niet meer te herkennen. Ook delen van de huisjes zijn niet meer herkenbaar. In een kleine ruimte die als museum fungeert hebben ze nog wel wat spullen tentoongesteld

Thomas en Jesper waanden zich even als 2 piraten, of toch niet?!?!? 

Ik geloof dat de jongens de film (deel 1 & 2) wel 4 keer hebben gezien.....

Ze zijn helemaal fan van Captain Jack Sparrow.

In Wallilabou moesten we uitklaren omdat we verder naar Martinique wilden varen. De taxi chauffeur waar ik eerder mee in gesprek was, ben helaas zijn naam vergeten, wilden ons wel naar immigration brengen voor een vriendelijke prijs. Ook wist hij een leuke kleine waterval waar de kinderen konden zwemmen. Immigration was nog niet open dus gingen we eerst naar de waterval. Daar gaf hij ons een vrucht die ik nog nooit eerder had gezien. Ook hier ben ik de naam van vergeten. Het smaakte naar appel en peer dus had Thomas een Nederlandse naam bedacht voor deze vrucht, namelijk de peppel.

Om 17 uur was het kantoor open dus toen de jongens klaar waren met omkleden reden we in een kwartiertje naar het politiebureau waar je kunt uitklaren. Dit ging redelijk snel. Op de terugreis reed er een Engels koppel mee die heen was gaan lopen. Dit bleek toch best ver te zijn dus vroegen ze of ze met ons mee mochten rijden. Op de terugweg naar de boot, stopte hij nog even bij zijn huis om 2 mango’s te halen voor Thomas en Jesper. Jammer dat we een dag later weer verder zouden gaan, hij had mooi onze gids kunnen zijn als we naar de vulkaan Soufriere zouden gaan maar helaas, de tijd vliegt voorbij en er zijn nog zoveel mooie eilanden hier in het Caribisch gebied…….

 

Welcome in the Caribbean.....

Wij zijn er klaar voor en ook Batjar is klaar voor vertrek. De komende 3 weken varen we dezelfde route dus dat is super gezellig.

We gaan naar Sint Vincent en de Grenadines en onze eerste stop is Bequia (spreekt het uit als Bekwee). Het is ongeveer 115 NM vanaf Port Elizabeth en we hadden besloten om aan het eind van de ochtend te vertrekken zodat we de volgende dag in de ochtend weer aan zouden komen.

Yep, onze eerste nacht varen na de oversteek en eerlijk gezegd, ik heb er eigenlijk niet zoveel zin in.

Het vertrouwen in de boot staat een beetje op een laag pitje bij mij, na de oversteek. Er is ook zoveel kapot gegaan die 17 dagen,

Nu denk ik alleen maar: “Gaat het allemaal wel goed, als er maar niets kapot gaat, is de zee weer zo onstuimig en kloppen de weergegevens wel?”

Nee, ik moet stoppen met doemdenken. Het zal allemaal wel goed gaan, kom op Denise, een beetje positiver, je bent in de Caribbean!!!!

Het anker gaat op en we vaarden weer naar de industriehaven waar we dit keer tussen 3 cruiseschepen en een supplier schip kwamen te liggen. Het was nog best lastig afmeren tussen die grote schepen. Gelukkig was er weer iemand die de lijnen van ons aan nam. 

Batjar kwam naast ons liggen en Eric en Marjolein gingen met alle papieren en paspoorten naar customs en immigration. 

Stephan en ik maakten de boten verder vaarklaar en vulden onze watertanks. Normaal kan dat met een tuinslang als je aan een steiger ligt maar hier moesten we op en neer lopen met onze jerrycans. Zoals je op de foto's kunt zien is deze haven eigenlijk niet geschikt voor kleinere boten. Het erop en -af gaan ging dus ietwat moeilijk en daar de jerrycans ook best veel wogen (25 liter water per jerrycan) opperde Stephan dat hij ze zou vullen en er mee zou gaan sjouwen en dat ik op de boot zou blijven om ze aan te pakken en de tanks zou vullen. Goeie deal vond ik :-).

Na tweeëneenhalf uur kwamen Eric en Marjolein terug en waren Stephan en ik klaar met het op toppen van onze watertanks.
De trossen gingen los en samen vaarden we de haven uit. 

De eerste uren zagen we Batjar nog maar helaas hadden we geen VHF bereik meer. Jammer want ik had me zo verheugd om tijdens mijn wacht met Marjolein te kunnen kletsen op kanaal 09.

Helaas waren de golven net zo als tijdens de oversteek heel rommelig. De wind stond lekker in de zeilen en we hadden zowel de genua als kotterfok uitstaan. Ik ging om 20.00 uur naar bed omdat ik de wacht zou heben van 02.00 - 08.00 uur.
Ik kon moeilijk in slaap komen doordat we weer flink door elkaar werden geschommeld. Eindelijk viel ik na een paar uur in slaap totdat ik wakker schrok rond 23.00 uur van een harde klap.

"Wat was dat?" Ik sprong mijn bed uit en stak mijn hoofd naar buiten. Eric had de schijnwerper al gepakt en scheen naar voren aan bakboord zijde. 

Ik zag dat hij naar de spinnakerboom scheen.. Of eigenlijk, waar de spiboom eigenlijk hoorde te hangen.

Ik hoor Eric zeggen: "He verdorie, de spiboom is gebroken. Kijk daar hangt ie!!!!!"

En inderdaad, de boom hing heel zielig aan de spival te bungelen.

Het leek ons geen goed idee om hem zo te laten hangen tot de ochtend dus trok ik mijn reddingsvest aan om naar voren te gaan om de boom te borgen. 

Ik dacht nog: "Is er nog niet genoeg kapot gegaan de afgelopen weken???"

Ook tijdens mijn wacht zijn er nog 2 dingen afgebroken, een blokje van een rolsysteem van een lijn en een steun van de radarpaal. Gelukkig bleef het daarbij maar mijn vertrouwen in Volonté was nog niet gegroeid......

Eric en de jongens werden rond 8.00 uur wakker en een half uurtje later zaten we met z'n viertjes te ontbijten. Om 10.00 uur moesten we nog een paar mijl naar de baai van Port Elizabeth. Tisento, ook een Nederlandse boot, had ons al gezien op hun AIS en had ons opgeroepen om een bakkie te doen bij hun aan boord als we een goed plekje hadden gevonden en waren ingeklaard.

Net voor de baai begon het te regen en daar waren we erg blij mee. Een beetje zoet water over het dek kan natuurlijk absoluut geen kwaad.. 

Na het tropische regenbuitje klaarde het op kwam de zon tevoorschijn. 

We hebben lekker een weekje gerelaxt en eigenlijk heel weinig gedaan. Een paar keer zijn we naar het dorpje geweest, hebben fruitpunches en piñacolada's gedronken en hebben we flink wat aan school gedaan. 

Verder is Eric nog naar de kapper geweest (Marjolein, je doet het echt top!!!) 

en kon een strandbarbecue samen met Batjar en Wildevaart natuurlijk niet ontbreken. 

schoolzwemmen met schildpadden

Mmmmmammm, mmik mmmmzie mmeen mmmmschildpad….

Ik kijk naar Thomas die door zijn snorkel probeert te praten en zie langs zijn wijzende hand een schaduw…. Het is een schildpad. Wauw, wat een mooi gezicht.

Het is maandag 19 januari, half 8 in de ochtend en we zijn samen met Stephan en Marjolein (Batjar) in ons bijbootje gestapt en naar een wrak gevaren dat hier op anderhalve kilometer van onze boot ligt.

Terwijl Eric het anker uitgooit duiken de jongens het water in met masker, snorkel en vinnen.

Ja, we hadden besloten om school maar een keer te laten beginnen met schoolzwemmen……

Het wrak ligt op ongeveer 3 meter. Overal zwemmen mooie gekleurde vissen en groeien plantjes uit de scheepswand. Het is een prachtig gezicht en de jongens genieten met volle teugen.

En dan opeens het geschreeuw van Thomas. We zwemmen naar hem toe en zien een prachtige schildpad zwemmen op nog geen meter afstand.

Eric was inmiddels ook in het water en heeft mooie foto’s en films gemaakt.

Wat gaaf om zo de dag te beginnen. In totaal hebben we die ochtend 3 schilpadden gezien en wel honderd gekleurde vissen.

Jullie begrijpen natuurlijk wel dat we de rest van de week elke dag zijn begonnen met schoolzwemmen. Elke keer zagen we wel weer andere mooie vissen, zoals een stingray, inktvis, ballonvissen en de trunkfish.

We liggen hier nu een week. Op 14 januari zijn we, na 17 best zware dagen, rond 17.00 uur lokale tijd aangekomen.
Als eerste zijn we naar een industriehaven gevaren waar we praktisch naast een Cruiseschip hebben afgemeerd. Er waren al 2 loods cq. sleepboten in de weer want het cruiseschip stond op punt van ontmeren. Heel behulpzaam zette een loodsboot een medewerker op de kade om ons te helpen met de lijnen. Dit zou in Nederland echt ondenkbaar zijn maar hier kan het dus….



 Eric is samen met de jongens naar immigration gegaan om ons in te klaren. Wat waren ze blij dat ze weer op land stonden.

Ik heb de watertanks met de waterjerrycans gevuld want hier was het mogelijk om met jerrycans de tanks weer te vullen met drinkwater. Ook heb ik al het vuil verzameld en een beetje opgeruimd.

Inmiddels begon het al te schemeren en dat betekende dus dat we een ankerplaatsje zouden moeten vinden in het donker.

Het inklaren duurde best lang. Eric is wel 2 uur weggeweest. 

Eenmaal op ons ankerplekje hebben we de champagne fles, die we van Henk hebben gekregen bij vertrek uit Nederland, open gemaakt en de afgelopen 17 dagen nog even de revue laten passeren.
Wat een oversteek.........en dan lig je Barbados!!!! Wat waren we trots op onszelf.

De  volgende ochtend beseften we eigenlijk pas in welk paradijs we waren aangekomen.

Zulk mooi licht blauw water, witte stranden en heel veel palmbomen.
Wel stonden we een beetje raar te kijken toen we die ochtend paarden rond onze boot zagen zwemmen.

Ja, hier zouden we het wel even uit kunnen houden.

Inmiddels hebben we al het een en ander gedaan. Aller eerst hebben we het grootzeil weggebracht voor reparatie. Eric heeft de kotterfok gerepareerd en de genua staat ook alweer maar die kunnen we nog niet gebruiken, eerst moeten we (of eigenlijk Eric) nog een beugel boven in de mast bevestigen. Ik hoop dat we die beugel hier op dit eiland kunnen kopen. Anders moet Eric iets anders verzinnen.......

School hebben we weer hervat en zijn lekker bezig met rekenen, spelling en taal. Geschiedenis doen de jongens het liefst.

Ook hebben we Bridgetown verkend en zijn we met de bus naar Harrison's Cave geweest waar we met een treintje door de grot zijn gereden.
De jongens zijn een dag later met Stephan en Marjolein mee geweest naar het noorden om daar bij een hotel schildpadden te voeren.
Helaas hadden ze geen schildpad gezien maar wel een murene en kogelvissen 

Gisteren zijn Eric en de jongens met een Nederlands schip, de Tres Hombres, meegevaren. Dit schip deed mee aan de Rum Race. Eigenlijk zouden ze een rondje om het eiland varen maar doordat er weinig wind stond zijn ze tot het noorden van het eiland gekomen en zijn daarna weer teruggevaren.
De rest van de schepen hebben wel een heel rondje gedaan......

Vandaag hebben we het grootzeil weer terug gekregen en Eric is dat nu samen met Stephan aan het plaatsen. Marjolein en ik zitten het blog bij te werken en gaan zo nog even de laatste boodschappen doen.

Morgen is het tijd om dit mooie eiland te verlaten en de rest van de eilanden te verkennen. Onze bestemming is Bequia. St. Vincent en de Grenadines, here we come!!!!!!

Oceaanoversteek 5

Woensdag 14 januari 2015

Nog 35 NM te gaan. Als het goed is gaan we vandaag de overkant bereiken.
Op zo'n laatste dag ga je toch terugkijken op wat er allemaal is gebeurd de laatste paar weken en hoe je alles ervaren hebt. Op dit moment is het prima weer. Het zonnetje schijnt, de wind is afgenomen en de golven ook. Dan kijk je al met andere ogen naar de wereld. Toch is het een zware tocht geweest met veel (kleine) tegenslagen in de vorm van harde wind (tot 45 kts), hoge golven (vergelijkbaar met 7 bfr. op de Noordzee maar dan 14 dagen lang) en materiaal wat stuk is gegaan. Denise en ik hadden allebei het idee, voor vertrek uit Mindelo, dat we redelijk bespaart zijn gebleven voor technische tegenslagen. We hadden dit allebei, tot gisteren, niet uitgesproken omdat we het lot niet wilden tarten maar het ging erg goed. Ikzelf had het idee dat dit kwam omdat we 7 jaar lang alles voorbereid hadden en heel veel zaken vervangen hadden. Tijdens de laatste 17 dagen is bijna alles wat niet vervangen was stuk gegaan plus nog wat zaken die nieuw waren. Ik zal geen lijstje maken maar het komt erop neer dat we uiteindelijk alleen nog maar konden zeilen op het grootzeil. Hier zit overigens wel een scheur in van een meter bij het voorlijk en de lijnen van het tweede rif zijn bijna door geschavield. Daarnaast zijn er allerlei andere lijnen, blokjes, een spinakker boom, zeillatten en zelfs een stag kapot gegaan. Dit vreet aan je vertrouwen in de boot. Het ging zelfs zo ver dat we gisteren even een discussie hadden of we het derde rif eruit zouden halen of niet. De wind was flink afgenomen en we gingen bijna niet meer vooruit. Denise zei nog…"je zal altijd zien dat er dan weer iets stuk gaat". Ik begreep wat ze bedoelde maar heb wel de instelling…..als je bang bent dat er iets stuk gaat moet je in de haven blijven liggen. Dus toch maar het derde rif eruit gehaald en wat bleek……Denise had gelijk want met het hijsen van het zeil trokken we een grote schuur in het al iets beschadigde zeil omdat het ergens bleef hangen. Leuveroog stuk getrokken en de leuver zelf ook.

Toch zijn het allemaal relatief makkelijk op te lossen problemen, op een paar zaken na, maar wanneer het lijstje te groot wordt en het comfort aan boord slecht is door hoge golven, je hierdoor ook slecht slaapt, kan het je wel eens te veel worden. Gelukkig hebben we dit punt niet bereikt maar zaten er soms wel dicht tegenaan.

En nu dan Barbados. We hebben enorm veel zin om de Carib te verkennen met onze eigen boot.
's Morgens wakker worden terwijl je met je boot voor een wit strand ligt, even een duik nemen in het helder blauwe water voordat je gaat ontbijten in de kuip, de verschillende eilanden ontdekken. Rumpunches drinken bij een barretje aan het strand. Snorkelen en misschien duiken vanaf je eigen boot maar vooral relaxen en genieten (nadat de boot weer in een goede technische staat is natuurlijk ;-). Dat is waar we het voor hebben gedaan.

Oceaan oversteek 4

Donderdag 8 januari.

De laatste dagen nog veel wind gehad met bijbehorende golven maar sinds gisterenavond is het weer wat gestabiliseerd.
Gisterenavond zakte de wind in en hebben we zelfs nog een aantal uren op de motor gevaren. Dit was ook wel nodig omdat we stroom moesten draaien dus het kwam niet slecht uit. Door de afname van de wind en golven hebben we goed kunnen slapen en dan ziet de wereld er toch weer anders uit.
Vandaag practisch de hele dag een oostelijk windje gehad met 15 tot 20 kts wind. Alleen vanmorgen nog even ruim 30 kts. Net op het moment dat ik de reven uit het grootzeil wilde halen. Je zou er bijgelovig van worden.
Zouden we dan nu eindelijk de passaatwind te pakken hebben zoals deze "beloofd" is. Als ik de gribfiles mag geloven krijgen we aankomend weekend nog 25 kts. wind. Onze ervaring is dat je dan rekening moet houden met 30 tot 35 kts. Daarna stabiliseert de wind weer tot een acceptabele 15 - 20 kts. en dit zouden we houden tot aan Barbados.
Zoals het er nu voorstaat arriveren we daar op 15 januari....ergens in de ochtend. Goede tijd om aan de rumpunches te beginnen :-)

Gisterenavond lagen de jongens tv te kijken en ik stond onder aan de trap bij de kajuitingang toen er iets tegen mijn been aanbotste. Ik dacht dat er een lege limonadefles van de bovenste trede afrolde (er ligt bij ons altijd troep bij de ingang) maar deze fles maakte een fladderend geluid. Toen ik naar beneden keek lag er een vis naar lucht te happen op de grond. We hadden vliegende vissen al verschillende keren gevonden op dek, in de kuip en zelfs onder de buiskap maar nog niet eentje binnen gehad. Snel een foto gemaakt en weer verder laten vliegen :-)

We zijn nu ruim over de helft met nog ongeveer 750 nm te gaan

Positie 2210Z N15 30 W46 43

Oceaan oversteek 3

Maandag 5 januari.
We zijn vandaag precies een half jaar onderweg. Tijd voor een feestje zou je zeggen maar dat bewaren we wel tot we aan de overkant zijn. We zijn ook bijna halverwege de oceaanoversteek. Morgen zullen we de eerste 1000 NM afgelegd hebben. Ook dit feestje laten we waarschijnlijk aan ons voorbij gaan. Toen ik vanmorgen wakker werd had ik in gedachten al een heel stuk voor het blog geschreven. Een opsomming van zaken die de oversteek voor ons toch minder leuk maken dan we vantevoren hadden gedacht. Zaken als het weer wat toch een stuk minder tropisch is als we gedacht hadden, een steady oceaandeining die er niet is. In plaats hiervan een erg rommelige oceaan die de boot erg doet slingeringen. Het slaapgebrek doordat je niet normaal stil kunt liggen in je bed. De windvoorspelling die nooit lijkt te kloppen en ons 30 tot 40 knopen wind geeft inplaats van de voorspelde 20 knopen.En nog wat zaken.
Maar dan zit je even lekker in de kuip om je heen te kijken en zie je een enorme dolfijn een paar keer uit het water springen of eet je zelfgebakken brood of zie je hoe goed de jongens het eigenlijk doen. Hoe behulpzaam ze kunnen zijn op de momenten dat het er toe doet. Of vang je je eerste dorade die een paar uur later in de pan ligt in een badje van olie, knoflook en kruiden. Op dat soort momenten denk je....nee....positief blijven en niet al die negatieve dingen opschrijven. Dat is helemaal niet leuk om te lezen. Maar misschien denkt iedereen die zo'n oversteek maakt dat wel en valt het daarom juist wat tegen. We hadden immers hele mooie en leuke verhalen hierover gelezen. Ach ja.......morgen nog maar 1000 NM ;-)

update oceaanoversteek 2

Allereerst de beste wensen voor 2015 voor iedereen die dit leest. Ik hoop dat je een erg leuke jaarwisseling gehad hebt. Wij hebben het dit jaar op een wel wat aparte wijze gevierd. Vanwege slaaptechnische redenen hebben we de nederlandse tijd aangehouden voor het aftellen naar het nieuwe jaar. We hadden allemaal een glaasje appelsap en konden hiermee proosten. We hadden wel wat moeitje de appelsap in het glaasje te houden want er stonden flinke golven en zo'n 30 kts wind (6 beaufort). Daarna ging het leven gewoon weer verder. Vuurwerk afsteken leek ons niet zo'n goed plan.
De verdere nacht nam de wind toe tot meer dan 40 kts. wind. Ik heb nog een nieuw weerbericht gedownload om te kijken of er iets veranderd was of dat ik iets over het hoofd had gezien. Maar nee hoor....de gribfiles gaven gewoon nog 20 kts. wind op. Niet echt betrouwbaar dus.

Verder gaat alles goed. We zijn niet zeeziek (meer) al moeten we er wel voor waken dit niet opnieuw te worden. We worden door de golven soms erg heen en weer geslingerd. Op dit moment zit ik in de kajuit op de vloer (omdat de jongens de banken hebben ingepikt maar zeker ook omdat dit een relatief stabiel plekje is in het schip) en merk dat ik het warm begin te krijgen, begin te zuchten, licht draaierig word en de net genuttigde zelfgebakken cake zich al een weg ophoog aan het werken is. Toch maar even buiten gaan zitten.
Hier is het een stuk beter. Soms kan ik niet goed geloven wat ik zie wanneer ik over de oceaan aan het turen ben. Er staat een wind en een golven waarbij ik het thuis niet in mijn hoofd zou halen te gaan varen. En nu varen we gewoon midden op de Atlantische Oceaan. Waar zijn we mee bezig :-) Maar even serieus. Het is niet het weer wat ik me bij een oceaanoversteek had voorgesteld en zeker ook niet het weer wat in de meeste reisverhalen geschreven staat. Of het wordt mooier opgeschreven dan dat het is ervaren of wij treffen het gewoon niet qua weer. Nou ja...maakt verder ook niet uit. We zullen het ermee moeten doen.

Nou...verder weinig nieuws

Postie 1-1-2015 1300 utc : N16 36,8 W031 35,2
----
This e-mail was delivered via satellite phone using IRIDIUM's AxcessPoint Mail & Web software.